Τα άρθρα της συμμετοχής μου στο τεύχος 34 του
ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΙΑΣ DREAM TEAM ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (άρθρο πρώτο)
Οι προσεχείς ημέρες και εβδομάδες θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον στην πολιτική σκηνή της χώρας. Αυτό είναι δεδομένο. Αυτός ο καταιγισμός εξελίξεων ξεκίνησε με την ομιλία του πρωθυπουργού στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και την εκταμίευση της δεύτερης δόσης του μεγάλου δανείου που εξασφάλισε η Ελλάδα χάρις στις θυσίες όλων μας, ακολουθεί η συμπλήρωση ενός χρόνου από την ανάληψη της κυβέρνησης από το Πα.Σο.Κ, οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η έγκριση του προϋπολογισμού από το Ecofin και η ψήφιση του από το Ελληνικό Κοινοβούλιο λίγο πριν πούμε όλοι “Καλά Χριστούγεννα”. Κάπου ενδιάμεσα ετοιμαστείτε για αναταραχές με μεγάλες απεργίες και πολλά επεισόδια στο κέντρο των μεγάλων πόλεων.
Όλα αυτά είναι εν γνώση του κυρίου Παπανδρέου ο οποίος με αιφνιδίασε ικανοποιώντας τις φήμες περί ανασχηματισμού ο οποίος και έγινε. Μα, γιατί κάνουμε ανασχηματισμό σε μια κυβέρνηση; Οι βασικοί λόγοι είναι δύο. Αφενός όταν το σχήμα δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του και αφετέρου όταν ο κορεσμός του χρόνου διακυβέρνησης εμποδίζει την αντικειμενική και παραγωγική εργασία. Τι απ’ όλα αυτά συνέβησαν κύριε Παπανδρέου; Στην περσινή ορκωμοσία των υπουργών και υφυπουργών δεν μιλούσαμε όλοι για την dream team της πολιτικής; Οι μεγάλες τομές στην οικονομία, το εργασιακό και την παιδεία δεν γίνονται βάση προγράμματος; Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν εξάρθρωσε κι άλλη τρομοκρατική οργάνωση, δεν μείωσε την μικρό-εγκληματικότητα με την ομάδα “ΔΙΑΣ”; Γιατί τέτοιο ανακάτεμα στην τράπουλα;
Με αυτόν τον ανασχηματισμό η κυβέρνηση επιχειρεί να κερδίσει μα καταλήγει να χάνει πολύτιμο χρόνο. Τα νέα μέλη στα νέα τους καθήκοντα θα πρέπει να ενημερωθούν, να εξοικειωθούν πριν αποδώσουν. Στην ομιλία του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ ακούσαμε πως το δεύτερο έτος διακυβέρνησης θα στηριχτεί στην αναπτυξιακή πορεία για το χτύπημα της ανεργίας και της φοροδιαφυγής. Όπως έχω γράψει επανειλημμένως, αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος. Είναι απαίτηση του ελληνικού λαού, είναι απαίτηση και του ιδίου του κόμματος που παρά τους τριγμούς άντεξε το πολιτικό κόστος που επέφεραν τα μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση.
ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
Το θετικό σε όλα αυτά είναι πως ο κλάδος που προετοιμάζει το μέλλον της χώρας μας, η παιδεία έμεινε ανεπηρέαστος απ’ όλη αυτή την αναταραχή και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίοδο όπου τα σχολεία άνοιξαν και μαζί ξεκίνησε το νέο εκπαιδευτικό μεταρρυθμιστικό σύστημα το οποίο ξεκινά από τα Δημοτικά. Μπορεί το πρόγραμμα να λειτουργεί πιλοτικά και τα αποτελέσματα του να αργήσουν να φανούν, όμως η αρχή έγινε και θέλησα να έχω μια πρώτη άποψη για τα νέα Δημοτικά. Επικοινώνησα λοιπόν με την κυρία Δασκαλάκη, διευθύντρια του Δημοτικού στον Προφήτη Ηλία η οποία και εντυπωσιασμένη μας απάντησε πως για πρώτη χρονιά έχει όλους τους δασκάλους διαθέσιμους σε όλα τα πεδία. Η αναβάθμιση στα δημοτικά είναι πολλά υποσχόμενη όμως είναι αδύνατο να κρίνουμε πριν το τέλος τουλάχιστον της πρώτης σχολικής περιόδου.
ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗ
Κι αν η παιδεία αποτελεί τροχοπέδη της γενικότερης ανάπτυξης, βοηθητικό ή ανασταλτικό ρόλο παίζει πάντοτε και η αντιπολίτευση. Αναφέρομαι σε αυτό γιατί είναι ένα άρρηκτα συνδεδεμένο ζήτημα με τα τρέχοντα πολιτικά πράγματα του τόπου. Κι αν ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης είναι –ίσως- κατακριτέος, τότε ίσως να έπρεπε να κοιτάξουμε στην αντίπερα όχθη και πιο συγκεκριμένα στην ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κυρίου Αντώνη Σαμαρά στην οποία παρευρέθη ο πρώην πρωθυπουργός κύριος Καραμανλής καταχειροκροτούμενος κατά την είσοδο του από τους παρευρισκόμενους. Αυτό, ναι. Με προβλημάτισε. Εκείνο όμως που με προβλημάτισε περισσότερο απ’ όλα ήταν που για μια ακόμη φορά ο κύριος Σαμαράς κάλυψε τον Καραμανλή και μείωνε το γνωστό πλέον έλλειμμα της Ελλάδος κάθε φορά που ήθελε να αναφερθεί σε αυτό. Μίλησε για ευθύνες που αφορούν παλαιότερες κυβερνήσεις παραβλέποντας τις δύο τελευταίες του κόμματός του και αργότερα επιτέθηκε στην κυβέρνηση εκθειάζοντας προεκλογικές δηλώσεις που ποτέ δεν έγιναν πράξη. Τάχθηκε επισήμως κατά του Μνημονίου ποτέ όμως δεν ανέφερε μια εναλλακτική λύση για την άμεση ανάγκη που είχε η χώρα πριν λίγου μήνες για ρευστό. Πόλεμος λοιπόν με θύματα τους πολίτες και καμία διάθεση για συνεργασία για την σωτηρία του τόπου.
Όπως ήταν προφανές το κοινό ξεσπούσε συχνά σε χειροκροτήματα όπως και την επόμενη μέρα στη συνέντευξη τύπου όπου μπορεί να μην απάντησε σε πολλά από τα ερωτήματα που του τέθηκαν όμως επισφράγισε με τον καλύτερο τρόπο ένα βασικό συμπέρασμα. Ο Αντώνης Σαμαράς μετά την έξοδο της Ντόρας Μπακογιάννη από την Νέα Δημοκρατία, έχει λευκή επιταγή και οποιανδήποτε κι αν είναι η σύνθεση του κόμματος, ακόμα κι αν συνδέεται με τη χειρότερη πενταετία της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, δεν ανασχηματίζεται. Δεν αλλάζει.
Τελικά, είναι σίγουρο πως δεν υπάρχει ομάδα dream team στην πολιτική. Όχι αυτήν την εποχή τουλάχιστον. Στηρίζω τα νέα μέλη της κυβέρνησης στα νέα τους καθήκοντα απλά επειδή η συνεργασία κράτος-πολίτη είναι μονόδρομος για το κοινό καλό. Αυτό δε σημαίνει πως συμβιβάζομαι με τον ανασχηματισμό με τον οποίο διαφωνώ κάθετα. Σημαίνει όμως πως απαιτώ έστω από την… ανασχηματιζόμενη κυβέρνηση την ανάπτυξη που δικαιούμαι ως έλληνας πολίτης.
ΕΛΛΑΔΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ, ΜΙΑ ΔΗΘΕΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (άρθρο δεύτερο)
Η αλήθεια είναι πως ιστορικά και παραδοσιακά οι έλληνες και οι τούρκοι έχουν πολλά να χωρίσουν. Αυτό είναι γεγονός. Κάποτε εμείς ζητούσαμε τη γη μας πίσω. Σήμερα εκείνοι ζητούν συνδιαχείριση του Αιγαίου. Μέσα στην ιστορία υπήρξαν περίοδοι όπου κομμάτια της γης ήταν ελληνικά κι άλλα τούρκικα. Από τότε όμως πέρασαν χρόνια ή και αιώνες και είναι γεγονός πως οι πόλεμοι μεταξύ των δύο χωρών μένουν βαθιά χαραγμένοι στις σελίδες της ιστορίας. Όπως και να’ χει όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως τα βήματα προσέγγισης των δύο χωρών είναι πολυεπίπεδα και ωθούν αυτό που τα τελευταία χρόνια ονομάζουμε ελληνοτουρκική φιλία.
Δεν έχει νόημα να μελετήσουμε το –γνωστό- παρελθόν όταν σήμερα οι εξελίξεις είναι πολλές και πολυσήμαντες. Σπουδαιότερη εξ αυτών είναι το “ΥΠΕΡ” του 58% του τουρκικού λαού στο δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ επ’ αυτού δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε πως η επικείμενη αναθεώρηση θα επιφέρει πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές ελευθερίες που σε εμάς φαντάζουν δεδομένες εδώ και χρόνια. Αυτό όμως που αξίζει να προσέξουμε στο νέο σύνταγμα είναι οι νέες σχέσεις κυβέρνησης και στρατού. Η ισχύς του στρατού αποδυναμώνεται σημαντικά χάνοντας πολύ από την ευχέρεια του να παραβιάζει το Αιγαίο χωρίς προειδοποίηση. Δεν είναι τυχαίες οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών της γείτονας, Α. Νταβούτογλου που δήλωσε πως το ζήτημα των ναυτικών μιλίων δεν αποτελεί πλέον casus belli και ότι θέλει να σταματήσουν οι αερομαχίες στο Αιγαίο. Υποστήριξε τον διάλογο ως μέσο επίλυσης διαφορών δίνοντας το στίγμα της τουρκικής πολιτικής στο μέλλον.
Κι αν το νέο σύνταγμα προσεγγίζει τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ένταξη της Τουρκίας, ποιός μπορεί να είναι ποτέ σίγουρος με δαύτους; Εκατέρωθεν κινήσεις καλής θέλησης κατακλύζουν τους τελευταίους μήνες τα δύο… στρατόπεδα. Από τη μια η ιστορική Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα και από την άλλη η εκδήλωση για το τέλος του Ραμαζάνι στο κέντρο της Αθήνας. Κι αν η θρησκεία είναι ένα λεπτό ζήτημα που δεν συμφέρει κανέναν τούρκο, ας θυμηθούμε τις πρόσφατες αμοιβαίες διορθώσεις σε σχολικά βιβλία Ιστορίας από τα οποία αφαιρέθηκαν εχθρικές φράσεις. Όμως εγώ ακόμα δεν πείστηκα. Και τότε ξεκινά η επίθεση πολιτισμού! Εδώ και μήνες τα τουρκικά κανάλια πωλούν τηλεοπτικές σειρές παραγωγής τους στα ελληνικά. Όλο τον περασμένο χειμώνα το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV (ομίλου ΑΝΤΕΝΝΑ) έπαιζε τουρκική σειρά και το καλοκαίρι έγινε η μεγάλη επίθεση “φιλίας”. Η σειρά μετακόμισε στο κανάλι ΑΝΤ1 σημειώνοντας εξαιρετικά ποσοστά τηλεθέασης. Υποθέτω πως πρόκειται για ένα αξιόλογο σενάριο όμως δικαιολογείται ο πανικός που επικρατεί και που κρατά καθηλωμένο το πανελλήνιο; Που στοχεύουν όλα αυτά; Μα, στην πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων μας καθώς με την σειρά αυτή εξοικειώνεται ο ελληνικός λαός με την τουρκική φιλική κουλτούρα.
Έλα όμως που εγώ ακόμα δεν πείσθηκα. Κι αυτό γιατί στο δημοψήφισμα του “ΥΠΕΡ” το 58% στο δημοψήφισμα, δεν είναι μεγάλο. Δίνει μια άνετη νίκη στην κυβέρνηση που το πραγματοποίησε όμως ας σκεφτούμε αντίστροφα. Το 42% των πολιτών της Τουρκίας δεν επιθυμεί μια χώρα με θεσμοθετημένες ελευθερίες, δεν επιθυμεί μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα; Απαντήσεις που πολλαπλασιάζονται αν μελετήσουμε την κατανομή των ψήφων. Βλέπετε το “ΥΠΕΡ” δεν το επέλεξαν οι κάτοικοι των δυτικών κοσμοπολίτικων πόλεων όπως η Κωνσταντινούπολη και η Άγκυρα, μα οι πολίτες των περιοχών της ενδοχώρας. Μάλιστα! Οι εξαθλιωμένοι πολίτες που ζουν σε ένα παράλληλο τριτοκοσμικό κράτος, βουτηγμένοι από φανατικές ισλαμιστικές πεποιθήσεις. Αυτοί ψήφισαν “ΥΠΕΡ”. Και τότε; Ψήφισαν κατά οι πολιτισμένοι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων; Εκείνοι που κινούν τα νήματα και τα κεφάλαια της χώρας; Αυτοί δεν είναι που η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα τους εξυπηρετήσει; Ή μήπως όχι; Μήπως η κοινωνική και πολιτική στασιμότητα της Τουρκίας βοηθά το ‘κεφάλαιο’ να κινείται καλύτερα; Μήπως μακριά από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα η Ελλάδα παραμένει “φίλη” κι όχι σύμμαχος;
Είναι σαφές πως η Ελλάδα θα μπορούσε να ακολουθεί πιο επιθετική πολιτική αναφορικά με τους τούρκους. Σκηνικά όπως στα Ίμια το 1996 ή τα προβλήματα με τις μειονότητες στη Θράκη τα τελευταία χρόνια αποτελούν πολιτικές ήττες για την Ελλάδα. Όμως αναφερόμενοι στην πολιτική οφείλουμε να διαχωρίσουμε το τι συμβαίνει στην αντίπερα όχθη. Κυβέρνηση και στρατός στην Τουρκία αποτελούν δύο διαφορετικές όψεις του νομίσματος. Η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργεί ένα καλό κλίμα με την Ευρώπη και την Ελλάδα, μάχεται για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι απ’ την άλλη κλείνει τα μάτια σε επιθέσεις κατά των κούρδων ή στις παραβιάσεις της αεροπορίας στο Αιγαίο. Προσπαθεί να υποστηρίξει τον πολιτισμό, τον τουρισμό και τις επενδυτικές ευκαιρίες στη χώρα όμως θεωρεί την μπούρκα και το νιχάμπ αναπόσπαστο κομμάτι της τουρκικής κουλτούρας. Και ύστερα ο στρατός. Ανεξάρτητος, δυναμικός, εξουσιαστής, μπορεί να βάλλει στο νότο κατά των κούρδων, να δημιουργεί επεισόδια στο Αιγαίο και να επιτίθεται πολλές φορές, φραστικά εναντίον της κυβέρνησης. Ποιος θα τα βάλει μαζί τους; Ποιος τελικά κάνει κουμάντο στην Τουρκία; Αυτήν την πολυπροσωπία έχει να αντιμετωπίσει η πολιτική ηγεσία της χώρας μας και εκεί έγκειται και η πολυπλοκότητα του θέματος.
Πρόσφατα ο υπουργός εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας ανέφερε πως η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας αλλάζει φιλοσοφία όντας πιο επιθετική υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα της Ελλάδας. Σίγουρα τα χωρικά ύδατα δεν τίθενται υπό διαπραγμάτευση. Αυτό ναι, μας ανακουφίζει κάπως. Γιατί ας μην ξεχνάτε πως η Ελλάδα είναι ο βασικός σύμμαχος της ένταξης της Τουρκίας στην Ένωση. Οι τούρκοι τελικά μπορεί να μην το θέλουν αλλά αυτό άπτεται των θεωριών συνομωσίας που οι ίδιοι καλλιεργούν. Στο μεταξύ οι κοινές εκδηλώσεις αγάπης συνεχίζονται κι ας συνοδεύονται από μερικές αερομαχίες πάνω απ’ το Αιγαίο κι ας θρηνούμε θύματα από παλικάρια των F16. Άλλωστε μην ξεχνάτε τη σημαντικότερη λεπτομέρεια. Στην Τουρκία άλλο η κυβέρνηση κι άλλο ο στρατός… ακόμα.
αλλιώτικοι οι αδύναμοι”. Όταν τον ρωτάω για το τι ακριβώς του κάνουν τα άλλα παιδιά, ο εφηβικός εγωισμός δεν τον αφήνει να μιλήσει ξεκάθαρα. “Εξαρτάται. Άλλα παιδιά τα βρίζουν ή τα σπρώχνουν κι άλλα δεν τα αφήνουν να συμμετέχουν σε παιχνίδια του σχολείου στα διαλείμματα ή τη γυμναστική. Μια φορά ένα παιδί είχε ματώσει στη μύτη”. Οι γειτονιές της Ελλάδα λίγο-πολύ ελέγχονται από τους γονείς, στο εξωτερικό όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Συμμορίες ανηλίκων που δρουν εντός του ιδρύματος αφαιρούν το χαρτζιλίκι του αδύναμου, το απομονώνουν και του επιτίθενται καταπνίγοντας κάθε εφηβική αυτοπεποίθηση που είναι πολύ σημαντική σε αυτήν την ηλικία.
αλλιώτικοι οι αδύναμοι”. Όταν τον ρωτάω για το τι ακριβώς του κάνουν τα άλλα παιδιά, ο εφηβικός εγωισμός δεν τον αφήνει να μιλήσει ξεκάθαρα. “Εξαρτάται. Άλλα παιδιά τα βρίζουν ή τα σπρώχνουν κι άλλα δεν τα αφήνουν να συμμετέχουν σε παιχνίδια του σχολείου στα διαλείμματα ή τη γυμναστική. Μια φορά ένα παιδί είχε ματώσει στη μύτη”. Οι γειτονιές της Ελλάδα λίγο-πολύ ελέγχονται από τους γονείς, στο εξωτερικό όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Συμμορίες ανηλίκων που δρουν εντός του ιδρύματος αφαιρούν το χαρτζιλίκι του αδύναμου, το απομονώνουν και του επιτίθενται καταπνίγοντας κάθε εφηβική αυτοπεποίθηση που είναι πολύ σημαντική σε αυτήν την ηλικία.
