Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010
yannidakis πέμπτης - ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ. Η ΕΝΝΟΙΑ ΚΛΕΙΔΙ
Καληνωρίσματα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ η έννοια των μεγεθών είναι σχετική. Οτιδήποτε υπόκειται σε κάποια μονάδα μέτρησης μπορεί να συγκριθεί με κάτι ομοειδές του. Χρήματα, περιουσία, μόρφωση, εμπειρία, είναι μερικά μόνο από τα μεγέθη που μπορούν να θεωρηθούν σχετικά. Γιατί όμως σχετικά; Η σχετικότητά τους έγκειται και στην σύγκριση τους. Με τι κριτήρια θα συγκριθούν και από ποιόν φορέα. Σε κάθε περίπτωση η σύγκριση φέρνει αποκλίσεις.
Αν εξετάσουμε ποιοτικά και ποσοτικά αυτές τις αποκλίσεις, θα διαπιστώσουμε πως πολλές φορές ανάλογα με το πέρασμα του χρόνου, την εξέλιξη και άλλους ευκαιριακούς 
αλλά συγκεκριμένους παράγοντες, παρουσιάζουν αναλογικές αλλαγές. Με απλά λόγια το μεγάλο γίνεται μεγαλύτερο, το ισχυρό, ισχυρότερο και πάει λέγοντας. Αυτό ονομάζεται κλιμάκωση. Αν και παρεξηγημένος όρος μιας και η ερμηνεία του σχετιζόταν στο παρελθόν με την στρατιωτική ορολογία, εντούτοις η κλιμάκωση αποτελεί μια από τις πιο καυτές σημερινές έννοιες. Μελετώντας λίγο παραπάνω το θεωρητικό κομμάτι θα διαπιστώσουμε πως η κλιμάκωση εμπεριέχει υποθεωρίες αντίστροφης αναλογίας όπως η αποκλιμάκωση, η οικονομική κλιμάκωση, η προνομιακή, τεχνολογική κλπ. Η γενική ιδέα είναι πάντως η ίδια και δεν έχω πρόθεση να εμβαθύνω περαιτέρω.
αλλά συγκεκριμένους παράγοντες, παρουσιάζουν αναλογικές αλλαγές. Με απλά λόγια το μεγάλο γίνεται μεγαλύτερο, το ισχυρό, ισχυρότερο και πάει λέγοντας. Αυτό ονομάζεται κλιμάκωση. Αν και παρεξηγημένος όρος μιας και η ερμηνεία του σχετιζόταν στο παρελθόν με την στρατιωτική ορολογία, εντούτοις η κλιμάκωση αποτελεί μια από τις πιο καυτές σημερινές έννοιες. Μελετώντας λίγο παραπάνω το θεωρητικό κομμάτι θα διαπιστώσουμε πως η κλιμάκωση εμπεριέχει υποθεωρίες αντίστροφης αναλογίας όπως η αποκλιμάκωση, η οικονομική κλιμάκωση, η προνομιακή, τεχνολογική κλπ. Η γενική ιδέα είναι πάντως η ίδια και δεν έχω πρόθεση να εμβαθύνω περαιτέρω.Σε πρακτικό επίπεδο γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας κοινωνίας που η διάρθρωση της ευνοεί συνθήκες στις οποίες οι πλούσιοι και ισχυροί έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται πιο εύκολα ευκαιρίες (όχι απαραίτητα παράνομα, αλλά ίσως ευκαιριακά) ώστε να πλουτίζουν και να αυξάνουν την εξουσία τους. Σε μια περίπτωση όπου ένα κράτος αναπτύσσεται οικονομικά σε εποχές ευημερίας, ακόμα και οι φτωχοί θα γίνουν λιγότερο φτωχοί, κατ’ αναλογία. Κλιμακωτά. Το ίδιο συμβαίνει με την τεχνολογία όπου παρουσιάζει ρυθμό ανάπτυξης τέτοιο που είναι δύσκολο να αφομοιώνεται κάθε φορά από τους καταναλωτές. Σημαντική κλιμάκωση παρουσιάζεται και στις επενδύσεις ή των εξοπλισμό. Η Ελλάδα αγοράζει φρεγάτα, η τουρκία αποκτά υποβρύχιο! Τα παραδείγματα φυσικά είναι άπειρα.
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι πάντα είναι όλα μετρήσιμα. Κάθε τομέας κλιμάκωσης μπορεί να μελετηθεί και να αποκωδικοποιηθεί παρέχοντας πολυσήμαντα συμπεράσματα από το καθαρά ζήτημα ενδιαφέροντος μέχρι και την συνολική εικόνα ενός κλάδου, μιας οικονομίας τοπικής ή οικουμενικής. Μέσα από την συγκεκριμένη μελέτη είναι δυνατό να εξευρεθούν λύσεις, προτάσεις, να καθιερωθούν πολιτικές αλλαγών και να προβλεφθούν μελλοντικές εξελίξεις. Το δίχως άλλο η κλιμάκωση είναι μια σύγχρονη έννοια της κοινωνίας την ίδια ώρα που αποτελεί ισχυρό εργαλείο για κάθε διαχειριστή ή πολιτικό.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΤΕ ΜΕ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ :[
καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗΣ
σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από gianniotis
Πόσο ..."bloggers" είμαστε;
Καθημερινά, γινόμαστε οι "τιμητές" και οι "κριτές" των πάντων. Τα "βάζουμε" με όλους και με όλα, αλλά εμείς, έχοντας ως ...ασπίδα προστασίας την διαδικτυακή μας ανωνυμία - όσοι εξ ημών - μένουμε όπως είναι φυσικό, πάντα στο απυρόβλητο, άσχετο αν οι αναγνώστες μας, μας αντιμετωπίζουν - ακόμη - σαν τα αγνά "παιδιά" που ...αποφασίσαμε να "επαναστατήσουμε" και να κτυπήσουμε γροθιά στο βρωμερό και δυσώδες δημοσιογραφικό και πολιτικό κυρίως κατεστημένο.
Αποφασίσαμε να πάρουμε τη "ρεβάνς" από τα παπαγαλάκια της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας και δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να χάνεται και η δική μας αξιοπιστία. Και σοβαρότητα.!
Αρχίζουμε να κάνουμε και τον "δικό" μας χώρο, ακριβώς σαν τα μούτρα μας.
Σκατά.!
Όσοι φίλοι bloggers ανήκουν και κινούνται ακόμα στη σφαίρα του ρομαντικού, φυσικά και δεν έχουν κανένα λόγο να θιχτούν, μιας και το παρόν κείμενο που συντάσσεται από τον - επίσης ρομαντικό - υποφαινόμενο, δεν έχει καμία πρόθεση να θίξει τις όποιες καλές προθέσεις των αγνών στην κυριολεξία συναδέλφων.
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, μια κι' έξω. Πρόθεσή μας, επαναλαμβάνουμε, δεν είναι να θίξουμε κανέναν, αλλά δεν είναι δυνατόν όμως να μένουμε και απαθείς, μπρος στα υπό μορφήν ..."εδεσμάτων" προσφερόμενα εμετικά λογύδρια που προσβάλλουν βάναυσα την αισθητική μας, αλλά κυρίως την αξιοπρέπειά μας.
Πάει στο διάολο. Όλο και κάτι καταλαβαίνουμε κι' εμείς, οι εντός του ιδίου διαδικτυακού χώρου ...κινούμενοι.
Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η έντυπη δημοσιογραφία στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην παχυλή κρατική επιχορήγηση που λαμβάνουν ανερυθρίαστα τα "πουλημένα" εκδοτικά συγκροτήματα, μέσω - κυρίως - των κρατικών διαφημίσεων.
Αν φυσικά ο έντυπος τύπος δεν συνοδευόταν και από μια ντουζίνα ενθέτων, CD και DVD, τότε ο κόσμος θα αγόραζε τις φυλλάδες αυτές, μόνο και μόνο για να τυλίγει ...σαρδέλες.
Κρατική διαφήμιση. Μια αστείρευτη πηγή εσόδων προς τα εκδοτικά κωλοσυγκροτήματα για να μας ρίχνουν λάσπη στα μάτια και οτιδήποτε άλλο υποτιμητικό της νοημοσύνης μας.
Με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου οι έντυπες αυτές φυλλάδες, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός λ.χ. δεν ανήκει στη λίστα των ηλιθίων, αλλά σ΄αυτή των ..."προοδευτικών" ηγετών.
Και δώστου κρατική διαφήμιση και δώστου κονόμα στην υγεία του μαλάκα του Έλληνα για να ξανα-δώστου χλίδα και "φιλί ζωής" στη βρωμερή βαρωνία.
Τί γίνεται όμως όταν ένας blogger προβάλλει μέσα από τη σελίδα του κρατική διαφήμιση;
Μήπως "άθελά" του κι' αυτός, στο όνομα της γλυκιάς κονόμας, γίνεται και ο ίδιος παπαγαλάκι του συστήματος μοστράροντας τον εαυτό του ως ...απλό, αγνό και ρομαντικό μπλοκάκια;
Φυσικά ο αναγνώστης "κολλάει" στη σελίδα του, χωρίς όμως να προσέξει ότι μεταξύ αναρτήσεων και γραμμής εργαλείων ..."πέφτει" και το κρατικό "έσοδο".
Κι' αν είναι μόνο για τα λεφτά, πάει στο διάολο.
Τί γίνεται όμως στην περίπτωση κατά την οποία ημείς οι "bloggers" - όσοι τέλος πάντων - γλείφουμε τώρα, εκεί όπου κατά το παρελθόν φτύναμε μετά μανίας;
Τί γίνεται στην περίπτωση, όπου μέσα από τις σελίδες μας προβάλλουμε ανθελληνικούς αυτοδιοικητικούς συνδυασμούς αληταράδων υποψηφίων και τους στηρίζουμε καθημερινά στο όνομα της δήθεν αντικειμενικότητος και της κακώς εννοούμενης δεοντολογίας;
Να υποθέσουμε ότι γίνεται κατά ...τύχη, ή για την ψυχή της ...μάνας μας;
Πώς γίνεται να υπεραμυνόμεθα από τη μια για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, και από την άλλη να προβάλλουμε τα "ελληνόφωνα" υποψήφια αυτοδιοικητικά ανθελληνικά - πολιτικά εκτρώματα και περιττώματα που αποκαλούν τα Σκόπια ως Μακεδονία;
Φίλοι αναγνώστες, μην τρέφετε αυταπάτες. Πέφτει ...σύννεφο το δούλεμα.!
Καλά θα κάνουν λοιπόν, κάποιοι κατ' επίφασιν bloggers να πετάξουν αμέσως την χιλιοπατημένη τσίχλα και να μην αναμασούν την ως δόλωμα και εξ αυτών προσφερόμενη καραμέλα του δήθεν πατριωτισμού που κατά φαντασίαν ... εκπέμπουν.
Ο υποφαινόμενος, κάποια στιγμή θα φύγει από τον διαδικτυακό ..."αέρα". Και θα φύγει με το κεφάλι ψηλά, πριν τον αγγίξει και τον μολύνει ο ...ιός της ξεφτίλας.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από gianniotis
Πόσο ..."bloggers" είμαστε;
Καθημερινά, γινόμαστε οι "τιμητές" και οι "κριτές" των πάντων. Τα "βάζουμε" με όλους και με όλα, αλλά εμείς, έχοντας ως ...ασπίδα προστασίας την διαδικτυακή μας ανωνυμία - όσοι εξ ημών - μένουμε όπως είναι φυσικό, πάντα στο απυρόβλητο, άσχετο αν οι αναγνώστες μας, μας αντιμετωπίζουν - ακόμη - σαν τα αγνά "παιδιά" που ...αποφασίσαμε να "επαναστατήσουμε" και να κτυπήσουμε γροθιά στο βρωμερό και δυσώδες δημοσιογραφικό και πολιτικό κυρίως κατεστημένο.
Αποφασίσαμε να πάρουμε τη "ρεβάνς" από τα παπαγαλάκια της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας και δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να χάνεται και η δική μας αξιοπιστία. Και σοβαρότητα.!
Αρχίζουμε να κάνουμε και τον "δικό" μας χώρο, ακριβώς σαν τα μούτρα μας.
Σκατά.!
Όσοι φίλοι bloggers ανήκουν και κινούνται ακόμα στη σφαίρα του ρομαντικού, φυσικά και δεν έχουν κανένα λόγο να θιχτούν, μιας και το παρόν κείμενο που συντάσσεται από τον - επίσης ρομαντικό - υποφαινόμενο, δεν έχει καμία πρόθεση να θίξει τις όποιες καλές προθέσεις των αγνών στην κυριολεξία συναδέλφων.
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, μια κι' έξω. Πρόθεσή μας, επαναλαμβάνουμε, δεν είναι να θίξουμε κανέναν, αλλά δεν είναι δυνατόν όμως να μένουμε και απαθείς, μπρος στα υπό μορφήν ..."εδεσμάτων" προσφερόμενα εμετικά λογύδρια που προσβάλλουν βάναυσα την αισθητική μας, αλλά κυρίως την αξιοπρέπειά μας.
Πάει στο διάολο. Όλο και κάτι καταλαβαίνουμε κι' εμείς, οι εντός του ιδίου διαδικτυακού χώρου ...κινούμενοι.
Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η έντυπη δημοσιογραφία στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην παχυλή κρατική επιχορήγηση που λαμβάνουν ανερυθρίαστα τα "πουλημένα" εκδοτικά συγκροτήματα, μέσω - κυρίως - των κρατικών διαφημίσεων.
Αν φυσικά ο έντυπος τύπος δεν συνοδευόταν και από μια ντουζίνα ενθέτων, CD και DVD, τότε ο κόσμος θα αγόραζε τις φυλλάδες αυτές, μόνο και μόνο για να τυλίγει ...σαρδέλες.
Κρατική διαφήμιση. Μια αστείρευτη πηγή εσόδων προς τα εκδοτικά κωλοσυγκροτήματα για να μας ρίχνουν λάσπη στα μάτια και οτιδήποτε άλλο υποτιμητικό της νοημοσύνης μας.
Με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου οι έντυπες αυτές φυλλάδες, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός λ.χ. δεν ανήκει στη λίστα των ηλιθίων, αλλά σ΄αυτή των ..."προοδευτικών" ηγετών.
Και δώστου κρατική διαφήμιση και δώστου κονόμα στην υγεία του μαλάκα του Έλληνα για να ξανα-δώστου χλίδα και "φιλί ζωής" στη βρωμερή βαρωνία.
Τί γίνεται όμως όταν ένας blogger προβάλλει μέσα από τη σελίδα του κρατική διαφήμιση;
Μήπως "άθελά" του κι' αυτός, στο όνομα της γλυκιάς κονόμας, γίνεται και ο ίδιος παπαγαλάκι του συστήματος μοστράροντας τον εαυτό του ως ...απλό, αγνό και ρομαντικό μπλοκάκια;
Φυσικά ο αναγνώστης "κολλάει" στη σελίδα του, χωρίς όμως να προσέξει ότι μεταξύ αναρτήσεων και γραμμής εργαλείων ..."πέφτει" και το κρατικό "έσοδο".
Κι' αν είναι μόνο για τα λεφτά, πάει στο διάολο.
Τί γίνεται όμως στην περίπτωση κατά την οποία ημείς οι "bloggers" - όσοι τέλος πάντων - γλείφουμε τώρα, εκεί όπου κατά το παρελθόν φτύναμε μετά μανίας;
Τί γίνεται στην περίπτωση, όπου μέσα από τις σελίδες μας προβάλλουμε ανθελληνικούς αυτοδιοικητικούς συνδυασμούς αληταράδων υποψηφίων και τους στηρίζουμε καθημερινά στο όνομα της δήθεν αντικειμενικότητος και της κακώς εννοούμενης δεοντολογίας;
Να υποθέσουμε ότι γίνεται κατά ...τύχη, ή για την ψυχή της ...μάνας μας;
Πώς γίνεται να υπεραμυνόμεθα από τη μια για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, και από την άλλη να προβάλλουμε τα "ελληνόφωνα" υποψήφια αυτοδιοικητικά ανθελληνικά - πολιτικά εκτρώματα και περιττώματα που αποκαλούν τα Σκόπια ως Μακεδονία;
Φίλοι αναγνώστες, μην τρέφετε αυταπάτες. Πέφτει ...σύννεφο το δούλεμα.!
Καλά θα κάνουν λοιπόν, κάποιοι κατ' επίφασιν bloggers να πετάξουν αμέσως την χιλιοπατημένη τσίχλα και να μην αναμασούν την ως δόλωμα και εξ αυτών προσφερόμενη καραμέλα του δήθεν πατριωτισμού που κατά φαντασίαν ... εκπέμπουν.
Ο υποφαινόμενος, κάποια στιγμή θα φύγει από τον διαδικτυακό ..."αέρα". Και θα φύγει με το κεφάλι ψηλά, πριν τον αγγίξει και τον μολύνει ο ...ιός της ξεφτίλας.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ
ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ ΤΕΤΑΡΤΗΣ (ΟΠΑΠ) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
138. Μ. ΓΙΟΥΝΑΤΙΝΤΕΤ - ΜΠΟΥΡΣΑΣΠΟΡ (1) 1-0
δελτίο: 0 :[ πρόβλεψη: 1/1
138. Μ. ΓΙΟΥΝΑΤΙΝΤΕΤ - ΜΠΟΥΡΣΑΣΠΟΡ (1) 1-0
δελτίο: 0 :[ πρόβλεψη: 1/1
yannidakis - ΣΧΟΛΙΟ ΤΣΙ ΠΕΜΠΤΗΣ
Αν κάτι τέτοιο συμβεί, όλοι οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ θα ξεσηκωθούν, αλλά ποιος θα τους λυπηθεί; Αν περισσότερα χρήματα χρειάζονται τότε το μαγαζί που δεν πάει καλά πρέπει να πληρώσει. Οι ΔΕΚΟ κι όχι όλοι οι υπόλοιποι πολίτες που ήδη πληρώνουν αμαρτίες αλλονών
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
yannidakis τετάρτης - ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ Η ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Καληνωρίσματα. Η καινοτομία αποτελεί μία ιερή λέξη όταν η συζήτηση φτάνει στη διοίκηση επιχειρήσεων. Κάθε επιχειρηματίας θα ήταν ευτυχισμένος αν μπορούσε να εισάγει καινοτομίες στο είδος που πραγματεύεται. Υπάρχουν επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν άτομα με σκοπό να βοηθήσουν στο λανσάρισμα ενός νέου, πρωτότυπου προϊόντος ή αντίστοιχα να βελτιώσουν ένα υπάρχον με μεθοδευμένες και ιδιαίτερες λύσεις.
Το κύριο χαρακτηριστικό της καινοτομίας είναι η πρωτοτυπία δίχως αμφιβολία. Όμως δεν αρκεί. Η επιχειρηματική και εμπορική ιστορία έχει δείξει πως αυτή η πρωτοτυπία 
βασίζεται πάντα στη φαντασία. Άνθρωποι με ανεπτυγμένη φαντασία μπορούν να φέρουν κάτι καινούριο στην αγορά κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Και πάλι όμως η φαντασία βασίζεται σε εξωπραγματικούς παράγοντες. Χρειάζεται ένας εξισορροπητικός παράγοντας που θα μπορεί να συνδυάζει τη φαντασία με την πραγματικότητα. Η ανάλυση των δεδομένων εξυπηρετεί ακριβώς αυτόν το ρόλο. Μια καλή έρευνα αγοράς όπου θα γίνουν σαφείς οι ανάγκες των καταναλωτών, αλλά και τα περιθώρια δράσης με κριτήριο την περιοχή, τον κλάδο και την φιλοσοφία του στόχου, προετοιμάζει το έδαφος για το λανσάρισμα μιας καινοτομίας. Έτσι, μια φρέσκια ιδέα που παρουσιάζεται στο κοινό –πρέπει να ξέρουμε- πως έχει υποστεί μια ρεαλιστική και βαρετή εξαθλίωση μέσα από αναλύσεις, οικονομικές, ποιοτικές και ποσοτικές προσεγγίσεις, πριν καταλήξει σε έναν διαφημιστή που θα αναλάβει την προώθησή του.
βασίζεται πάντα στη φαντασία. Άνθρωποι με ανεπτυγμένη φαντασία μπορούν να φέρουν κάτι καινούριο στην αγορά κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Και πάλι όμως η φαντασία βασίζεται σε εξωπραγματικούς παράγοντες. Χρειάζεται ένας εξισορροπητικός παράγοντας που θα μπορεί να συνδυάζει τη φαντασία με την πραγματικότητα. Η ανάλυση των δεδομένων εξυπηρετεί ακριβώς αυτόν το ρόλο. Μια καλή έρευνα αγοράς όπου θα γίνουν σαφείς οι ανάγκες των καταναλωτών, αλλά και τα περιθώρια δράσης με κριτήριο την περιοχή, τον κλάδο και την φιλοσοφία του στόχου, προετοιμάζει το έδαφος για το λανσάρισμα μιας καινοτομίας. Έτσι, μια φρέσκια ιδέα που παρουσιάζεται στο κοινό –πρέπει να ξέρουμε- πως έχει υποστεί μια ρεαλιστική και βαρετή εξαθλίωση μέσα από αναλύσεις, οικονομικές, ποιοτικές και ποσοτικές προσεγγίσεις, πριν καταλήξει σε έναν διαφημιστή που θα αναλάβει την προώθησή του.Όμως η θεωρία της καινοτομίας εξακολουθεί να αναφέρεται στην φαντασία. Και μην μου πείτε πως αν εσείς ψάχνατε για φαντασία θα απευθυνόσασταν σε επιχειρηματίες έτοιμους για σύνταξη ή μεγαλοστελέχη που αναζητούν την αύξηση του κέδρους με την μικρότερη δυνατή δαπάνη. Όχι! Αν η φαντασία είναι το ζητούμενο, τότε γυρέψτε την στα παιδιά. Αναζητήστε εκεί την βελτίωση της επιχείρησής σας. Τα παιδιά έχουν αποδείξει την ανεπτυγμένη φαντασία τους και δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιχειρηματικοί κολοσσοί όπως η Microsoft επενδύουν στην επιχειρηματικότητα των νέων, όπως στο ετήσιο Συνέδριο Επιχειρηματικότητας Νέων που διοργανώνεται και στην Ελλάδα η οποία καταλήγει σε μια ιδέα την οποία και προωθεί ως εκπρόσωπο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εκεί που οι κερδισμένοι νεαροί βλέπουν τις ιδέες τους να γίνονται επιχειρηματικά πλάνα και πολλές φορές να υλοποιούνται σαν επιχειρήσεις με σεβαστά κεφάλαια.
Η νεανική φαντασία με ερεθίσματα από την καταναλωτική ανάγκη πολλές φορές, αποτελεί το σημείο κλειδί για τις ομοειδείς επιχειρήσεις σε ένα ιδιόμορφο περιβάλλον ισχυρού ανταγωνισμού “βουτηγμένου” στην οικονομική κρίση και οι έξυπνοι διαχειριστές οφείλουν να ανοίξουν παράθυρα στη νεολαία.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΕΤΕ ΘΕΩΡΙΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ :[
καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΡΙΤΗΣ
σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από antinews
Ένα όνειρο για την τοπική αυτοδιοίκηση
Ο ελλαδικός χώρος ιστορικά διοικείται με συγκεντρωτικό μοντέλο από πάρα πολύ παλιά. Μια ιστορική αναδρομή θα μας δείξει πως το υδροκεφαλικό κράτος έχει τις ρίζες του από την εποχή ακόμα ακόμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Πράγματι, Μ.Αλέξανδρος, Επίγονοι, Ρωμαϊκή-Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Οθωμανοί και Νεοελληνικό κράτος διοίκησαν τους Έλληνες με συγκεντρωτικό τρόπο. Όλη η διοίκηση ασκούνταν στην πράξη από την κεντρική κυβέρνηση στην εκάστοτε πρωτεύουσα η οποία κατένειμε τους οικονομικούς πόρους συνολικά σε όλη την επικράτεια. Η πρωτεύουσα λοιπόν πάντοτε είχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ενώ οι επαρχίες είχαν οικονομική δυσχέρεια με μια, άντε δύο άλλες πόλεις να είναι σε καλή οικονομική κατάσταση για να αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της πρωτευούσης.
Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο με αυτό το σύνδρομο. Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έτσι λειτούργησε στην αρχαιότητα και στον σύγχρονο κόσμο η Ρωσία π.χ και η Τουρκία ή η Ισπανία έτσι λειτουργούν και σήμερα. Η ιστορική αντίστιξη του φαινομένου αυτού είναι το πολυκεντρικό μοντέλο του δυτικού κόσμου που έχει τις ρίζες του στην φεουδαρχία. Πολλές πόλεις αναπτύσσονται παράλληλα κρατώντας τους οικονομικούς πόρους που παράγουν και ιδιαίτερα τους φόρους στην οικεία περιφέρεια ενώ η κεντρική κυβέρνηση ελάχιστα παρεμβαίνει στην εσωτερική διοίκηση της περιφέρειας και ασκεί την εθνική μόνο πολιτική του κράτους. Οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης αλλά και η Αμερική έχουν ακόμη και σήμερα αυτό το μοντέλο.
Ο σύγχρονος οικονομικός κόσμος βασίζεται, ιδίως μετά τη βιομηχανική επανάσταση και την άνοδο της ισχύος της αστικής τάξης, στη Δύση. Έτσι, μιας και το προσομοιάζον στον καπιταλισμό σύστημα διοίκησης και οικονομίας βασίζεται στο δυτικό πρότυπο, φέρει τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας που το ανέδειξε. Βασιζόμαστε σήμερα στο παιχνίδι των αριθμών και της ποσότητας. Βασιζόμαστε στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η οικονομική παραγωγή είναι σαφώς μεγαλύτερη ποσοτικά όταν προέρχεται από ένα πολυκεντρικό μοντέλο παρά από ένα μονοκεντρικό. Και είναι η ώρα το ελληνικό μοντέλο διοίκησης να αναθεωρηθεί.
Στην Ελλάδα σήμερα ο υδροκεφαλισμός είναι εμφανέστατος. Η Αθήνα έχει μεγαλώσει υπέρμετρα και απορροφά όλο και μεγαλύτερους πόρους από την περιφέρεια. Τι παράγει όμως η Αθήνα; Ελάχιστα πράγματα. Σε αντίθεση με την επαρχία όπου ακόμα υπάρχει (υποτυπώδης βέβαια έτσι όπως κατάντησε) η αγροτική παραγωγή. Αυτό θα έπρεπε να μας ωθήσει σε μια προσπάθεια αποκέντρωσης, πρώτα οικονομικής και μετά διοικητικής.
Το γιατί είναι σημαντική η ανάπτυξη της περιφέρειας δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής είναι στην παρούσα φάση εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξουν παραγωγικές επενδύσεις. Και γιατί η Αττική είναι οικονομικά κορεσμένη με δραστηριότητες παροχής υπηρεσιών και γιατί το κόστος λειτουργίας μια π.χ βιομηχανικής μονάδας στην Αθήνα είναι υψηλότατο. Η επαρχία από την άλλη (ως υπανάπτυκτη δυστυχώς οικονομικά) παρουσιάζει τεράστιες επενδυτικές ευκαιρίες. Μόνο και μόνο η εγχώρια αγροτική παραγωγή να αξιοποιηθεί με μονάδες συσκευασίας τοπικών προϊόντων μπορεί να έχει οικονομική άνθηση. Όλες όμως οι ευκαιρίες σκοντάφτουν στην αβελτηρία του ελληνικού κράτους να παράσχει τις απαραίτητες υποδομές.
Γιατί η κυβέρνηση εξαντλεί την πρωτογενή της πληροφόρηση στο λεκανοπέδιο Αττικής. Οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν τα προβλήματα της περιφέρειας και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι αδυνατούν να τα μεταφέρουν. Θέλετε γιατί η σχέση τους με τις επαρχίες όπου εκλέγονται είναι μόνο ότι εκλέγονται εκεί και η ζωή τους είναι στην Αθήνα, άντε βαριά βαριά στη Θεσσαλονίκη; Θέλετε γιατί τους ενδιαφέρει μόνο να καταλάβουν κάποιον υπουργικό ή υφυπουργικό θώκο; Θέλετε γιατί δεν τους ενδιαφέρει; Το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: Η ελληνική επαρχία δεν εκπροσωπείται στα εγχώρια κέντρα αποφάσεων.
Και για να είμαστε δίκαιοι, είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια κεντρική υπηρεσία ,λ.χ ένα υπουργείο, να έχει την εποπτεία και την γνώση των προβλημάτων ολόκληρης της επικράτειας. Οπότε χρειάζεται τη συνδρομή των τοπικών αρχών, μέχρι πρότινος των νομαρχών. Δυστυχέστατα οι νομάρχες απεδείχθησαν διακοσμητικοί αφού ο ρόλος τους ήταν μόνο συμβουλευτικός στην κεντρική διοίκηση μιας και η κατανομή των κονδυλίων ήταν σε τελική ανάλυση υπόθεση του εκάστοτε αρμόδιου υπουργείου. Ο κάθε νομάρχης ασκούσε απλά μια χαμηλού επιπέδου διοίκηση όπως να δίνει πιστοποιητικά και άδειες λειτουργίας και διπλώματα οδήγησης. Πράγματα για τα οποία δεν είναι δα και απαραίτητη η λαϊκή νομιμοποίηση! Είναι απλώς εφαρμογή των νόμων. Και μερικές φορές το γεγονός πως ήταν αιρετοί τους έκανε και αλαζόνες και τους έδινε το δικαίωμα να καταχρώνται την εξουσία τους ερμηνεύοντας τις έτσι κι αλλιώς ασαφείς εγκυκλίους κατά το δοκούν.
Οι δε δήμαρχοι ήταν με το παλαιό σύστημα εκλογής οι απόλυτοι άρχοντες της πόλης. Μπορούσαν να διαχειριστούν τα κονδύλια κατά πως ήθελαν, να κάνουν ότι έργα ήθελαν και να καθορίζουν μόνοι τους τα δημοτικά τέλη. Αξιόμαχη αντιπολίτευση στους δήμους σπανίως υπήρχε αφού ο νόμος της έδενε κάθε φορά τα χέρια δίνοντας εξ ορισμού στον εκάστοτε δήμαρχο την απόλυτη πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων (τα 3/5). Το ολιγαρχικό, αν όχι μοναρχικό αυτό σύστημα, οδήγησε πολλούς δήμους σε μεγάλα οικονομικά ανοίγματα και σε οικονομικές ακροβασίες. Πόσοι άραγε δήμαρχοι δεν πιέστηκαν και δεν ενέδωσαν στις πιέσεις να βοηθήσουν οικονομικά αθλητικούς και άλλους συλλόγους σε όλη την Ελλάδα;
Η διοικητική αποκέντρωση και μεταρρύθμιση είναι ασφαλώς μια αναγκαιότητα. Και φυσικά κάθε εχέφρων πολίτης συμφωνεί με αυτή. Πλην όμως ο Καλλικράτης δεν είναι αυτό. Ο Καλλικράτης είναι μια προσπάθεια μείωσης των λειτουργικών εξόδων της τοπικής αυτοδιοίκησης και μάλιστα άγαρμπη. Η συνένωση των διευρυμένων δήμων (Καποδίστριας) δεν έχει στην παρούσα φάση καμία απολύτως λογική. Η κατανομή των κονδυλίων θα απορροφάται από τα αστικά κέντρα-πρωτεύουσες των δήμων και για τα χωριά της υπαίθρου δεν θα μείνει τίποτα! Και είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμα και να περισσέψει ειδικά με τη μεγάλη μείωση των διαθέσιμων κρατικών πόρων. Αυτό δυστυχώς θα επιτείνει τη μείωση του πληθυσμού των χωριών και συνακόλουθα και της αγροτικής παραγωγής. Άρα η οικονομική αποκέντρωση δεν επιτυγχάνεται αλλά υποχωρεί με το σχέδιο του Καλλικράτη, αφού μειώνεται η παραγωγική ισχύς της περιφέρειας.
Ο Καλλικράτης επίσης στο όνομα του μνημονίου μειώνει δραστικά τους πόρους της τοπικής αυτοδιοίκησης αυξάνοντας σημαντικά τις αρμοδιότητές της. Και βέβαια τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα είναι καλύτερο να διοικούνται από τους περιφερειάρχες, αυτό όμως κοστίζει. Οι νέες αρμοδιότητες απαιτούν και επιπλέον χρήματα τα οποία όμως παρακρατούνται από το κράτος έτσι ώστε αυτό να δείξει ότι πιάνει τους στόχους του μνημονίου. Από το 2011 οι πόροι για τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα πρέπει να αποδίδονται στις περιφέρειες. Θα συμβεί αυτό; Μάλλον όχι.
Και πώς να εφαρμοστεί αυτό το μοντέλο όταν δεν θα υπάρχει το κατάλληλο προσωπικό, ούτε καν σε αριθμό; Όταν θα εκλέγεται ο περιφερειάρχης με τον αποτυχημένο στην πράξη τρόπο εκλογής των δημάρχων; Όταν οι εκλεγμένοι σύμβουλοι θα είναι πρακτικά διορισμένοι από τα κόμματα χωρίς (ως συνήθως στην ελληνική κομματοκρατία) τα δέοντα προσόντα; Όταν ο Καλλικράτης θα είναι η αποθέωση της κομματοκρατίας στην τοπική αυτοδιοίκηση αφού τα όποια ανεξάρτητα ψηφοδέλτια ανά την επικράτεια θα είναι προσπάθειες θνησιγενείς αφού ο όγκος των υποψηφίων που θα απαιτείται θα είναι τεράστιος και μόνο τα κόμματα θα μπορούν να φτάσουν αυτόν τον αριθμό;
Ο Καλλικράτης θα σαλαμοποιήσει την όποια περιφερειακή διοίκηση και με την παρακράτηση των πόρων οποιαδήποτε πλέον κατασκευή υποδομής μέσα σε λίγα χρόνια θα σταματήσει. Τα υπουργεία θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην κατανομή των κονδυλίων και η άσκηση εξουσίας θα μετατοπιστεί κεντρικότερα. Αντί λοιπόν ο Καλλικράτης να βοηθήσει την οικονομική αποκέντρωση με την κατασκευή υποδομών θα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Είναι λοιπόν ο Καλλικράτης μια μεταρρύθμιση με καλή πρόθεση αλλά με κακό αποτέλεσμα. Αυτό όμως είναι μια διαπίστωση. Γιατί δεν μπορούμε πρακτικά να μείνουμε στο υπάρχον σαθρό διοικητικό σύστημα. Η αποκέντρωση η οποία θα φέρει την ανάπτυξη της επαρχίας και κατά συνέπεια όλης της χώρας θα πρέπει να έλθει να μεγαλύτερες και ριζικότερες τομές.
Για να μην μιλάμε χωρίς ουσία το θέμα με την αποκέντρωση των εξουσιών είναι ένα: δεν υπάρχει ουσιαστική αποκέντρωση όσο το ταμείο της χώρας παραμένει στην πρωτεύουσα και η διαχείριση των κονδυλίων μόνο στα χέρια της κεντρικής εξουσίας.
Για να έχει ουσία οποιαδήποτε προσπάθεια θα πρέπει πρώτα απ’ όλα οι φόροι από κάθε περιφέρεια να παραμένουν σε αυτή. Με απλά λόγια θα πρέπει οι φόροι των Θρακιωτών, των Μακεδόνων, των Ηπειρωτών, των Θεσσαλών κ.ο.κ να αξιοποιούνται στη Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία κ.ο.κ αντίστοιχα. Και να αξιοποιούνται από τις περιφερειακές αυτοδιοικήσεις. Η κεντρική κυβέρνηση να κρατήσει μόνο τους πόρους που χρειάζεται για τις αρμοδιότητές της, οι οποίες ακόμα και με το σχέδιο του Καλλικράτη θα είναι περιορισμένες. Το κέντρο πρακτικά να κρατήσει τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, της εξωτερικής πολιτικής, της δημόσιας τάξης, της εργασιακής και ενεργειακής πολιτικής, των τηλεπικοινωνιών και της υψηλής εποπτείας της περιφερειακής διοίκησης. Όλων δηλαδή των αρμοδιοτήτων οι οποίες αφορούν το σύνολο της χώρας χωρίς να υπάρχουν τοπικές ιδιαιτερότητες. Όλες οι υπόλοιπες αρμοδιότητες και ιδιαίτερα οι οικονομικές να περάσουν στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Φυσικά η τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει τη μορφή διοίκησης που έχει σήμερα και που παραμένει η ίδια και μετά τον Καλλικράτη. Θα πρέπει αν θέλουμε να μιλάμε για μικρούς πρωθυπουργούς να μιλάμε και για τοπικά κοινοβούλια. Δεν μπορεί να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία και να εκλέγουμε απλά κάθε 4 χρόνια έναν περιφερειάρχη ο οποίος να μπορεί να κάνει ότι θέλει έχοντας την απόλυτη πλειοψηφία στο περιφερειακό συμβούλιο βάσει νόμου. Χρειάζονται τοπικά κοινοβούλια τα οποία να διαχειρίζονται τα θέματα. Δεν χρειάζεται βέβαια να έχουν 300 βουλευτές. 50 είναι αρκετοί. Εκλεγόμενα με αναλογική εκπροσώπηση, έστω και ενισχυμένη, και με περιφερειάρχη σε δύο γύρους που να πρέπει να πάρει ποσοστό μεγαλύτερο του 50%. Τότε θα υπάρχει ο αναγκαίος διάλογος που απαιτεί η δημοκρατία για να ληφθούν οι οποίες αποφάσεις.
Ταυτόχρονα θα χρειαστεί οι Καλλικρατικοί δήμοι να επανέλθουν στα Καποδιστριακά τους όρια για να μπορέσει να λειτουργήσει καλά ο πρώτος βαθμός της τοπικής αυτοδιοίκησης συνενωμένοι αν είναι δυνατόν με οικονομικά κριτήρια. Και να αποτελέσουν αυτοί οι δήμοι τις εκλογικές περιφέρειες της περιφερειακής αυτοδιοίκησης. Στις αρμοδιότητές τους μπορούν να προστεθούν και οι διοικητικές αρμοδιότητες που έχουν σήμερα οι δήμοι.
Ακόμα ακόμα να έχουν οι περιφέρειες τη δυνατότητα να έχουν την ευχέρεια καθορισμού δικού τους νομικού πλαισίου για διάφορα θέματα. Και φυσικά δικό τους ταμείο όπου θα συγκεντρώνονται οι φόροι του πληθυσμού τους. Η πολυπλοκότητα είναι κατά τη γνώμη μου αναγκαία για να ξεφύγουμε από την αυθαιρεσία των τοπικών αρχόντων, όπως συμβαίνει σήμερα.
Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αποκέντρωση η οποία θα μπορέσει να δώσει ώθηση στην επαρχία για να κατασκευάσει τις κατάλληλες υποδομές για να αναπτυχθεί οικονομικά. Και τα οφέλη θα είναι πολλαπλά αφού η ελληνική επαρχία έχει τεράστιο αναξιοποίητο οικονομικό δυναμικό. Η χώρα θα βγει πολλαπλά κερδισμένη και η διοίκηση θα αποκτήσει την απαιτούμενη ταχύτητα με λιγότερο κόστος.
Ο πολίτης θα πληρώνει τους φόρους του για την κεντρική εξουσία οι οποίοι θα είναι πολύ λιγότεροι και τα δημοτικά τέλη τα οποία θα είναι αυξημένα βέβαια αλλά οι υπηρεσίες θα είναι πιο κοντά του. Επίσης η συνδιαλλαγή του με το κράτος θα περιορίζεται σε επίπεδο δήμου και από τους δήμους θα παίρνει όλα τα χαρτιά που τυχόν να χρειαστεί με την ενσωμάτωση των Κ.Ε.Π σε αυτούς.
Αυτό το σχέδιο βέβαια είναι πολύ φιλόδοξο και συνιστά στην ουσία πολιτειακή αλλαγή. Είναι στην ουσία η μετατροπή της Ελλάδας σε ομοσπονδιακή δημοκρατία. Αλλά η ευκαιρία που προκύπτει μέσα από την ανάπτυξη της επαρχίας είναι τεράστια. Αυτό που γράφω είναι εν πολλοίς ένα όνειρο για μια καλύτερη Ελλάδα και για μια καλύτερη τοπική αυτοδιοίκηση.
Δεν είναι κακό όμως να έχουμε όνειρα. Η πολιτική οφείλει να είναι το παιχνίδι των οραμάτων, των ονείρων και των ιδεών. Όχι αυτό που είναι σήμερα, ένα βρώμικο παίγνιο κατανομής κονδυλίων και ατελείωτης ίντριγκας για το ποιος θα είναι βουλευτής και ποιος όχι.
Για να βρούμε το μονοπάτι της ευημερίας, το μονοπάτι της ευτυχίας, το μονοπάτι της εξόδου από την κρίση και το μνημόνιο θα πρέπει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Και τον εαυτό μας τον βρίσκουμε μέσα από τα όνειρά μας.οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από antinews
Ένα όνειρο για την τοπική αυτοδιοίκηση
Ο ελλαδικός χώρος ιστορικά διοικείται με συγκεντρωτικό μοντέλο από πάρα πολύ παλιά. Μια ιστορική αναδρομή θα μας δείξει πως το υδροκεφαλικό κράτος έχει τις ρίζες του από την εποχή ακόμα ακόμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Πράγματι, Μ.Αλέξανδρος, Επίγονοι, Ρωμαϊκή-Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Οθωμανοί και Νεοελληνικό κράτος διοίκησαν τους Έλληνες με συγκεντρωτικό τρόπο. Όλη η διοίκηση ασκούνταν στην πράξη από την κεντρική κυβέρνηση στην εκάστοτε πρωτεύουσα η οποία κατένειμε τους οικονομικούς πόρους συνολικά σε όλη την επικράτεια. Η πρωτεύουσα λοιπόν πάντοτε είχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ενώ οι επαρχίες είχαν οικονομική δυσχέρεια με μια, άντε δύο άλλες πόλεις να είναι σε καλή οικονομική κατάσταση για να αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της πρωτευούσης.
Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο με αυτό το σύνδρομο. Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έτσι λειτούργησε στην αρχαιότητα και στον σύγχρονο κόσμο η Ρωσία π.χ και η Τουρκία ή η Ισπανία έτσι λειτουργούν και σήμερα. Η ιστορική αντίστιξη του φαινομένου αυτού είναι το πολυκεντρικό μοντέλο του δυτικού κόσμου που έχει τις ρίζες του στην φεουδαρχία. Πολλές πόλεις αναπτύσσονται παράλληλα κρατώντας τους οικονομικούς πόρους που παράγουν και ιδιαίτερα τους φόρους στην οικεία περιφέρεια ενώ η κεντρική κυβέρνηση ελάχιστα παρεμβαίνει στην εσωτερική διοίκηση της περιφέρειας και ασκεί την εθνική μόνο πολιτική του κράτους. Οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης αλλά και η Αμερική έχουν ακόμη και σήμερα αυτό το μοντέλο.
Ο σύγχρονος οικονομικός κόσμος βασίζεται, ιδίως μετά τη βιομηχανική επανάσταση και την άνοδο της ισχύος της αστικής τάξης, στη Δύση. Έτσι, μιας και το προσομοιάζον στον καπιταλισμό σύστημα διοίκησης και οικονομίας βασίζεται στο δυτικό πρότυπο, φέρει τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας που το ανέδειξε. Βασιζόμαστε σήμερα στο παιχνίδι των αριθμών και της ποσότητας. Βασιζόμαστε στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η οικονομική παραγωγή είναι σαφώς μεγαλύτερη ποσοτικά όταν προέρχεται από ένα πολυκεντρικό μοντέλο παρά από ένα μονοκεντρικό. Και είναι η ώρα το ελληνικό μοντέλο διοίκησης να αναθεωρηθεί.
Στην Ελλάδα σήμερα ο υδροκεφαλισμός είναι εμφανέστατος. Η Αθήνα έχει μεγαλώσει υπέρμετρα και απορροφά όλο και μεγαλύτερους πόρους από την περιφέρεια. Τι παράγει όμως η Αθήνα; Ελάχιστα πράγματα. Σε αντίθεση με την επαρχία όπου ακόμα υπάρχει (υποτυπώδης βέβαια έτσι όπως κατάντησε) η αγροτική παραγωγή. Αυτό θα έπρεπε να μας ωθήσει σε μια προσπάθεια αποκέντρωσης, πρώτα οικονομικής και μετά διοικητικής.
Το γιατί είναι σημαντική η ανάπτυξη της περιφέρειας δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής είναι στην παρούσα φάση εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξουν παραγωγικές επενδύσεις. Και γιατί η Αττική είναι οικονομικά κορεσμένη με δραστηριότητες παροχής υπηρεσιών και γιατί το κόστος λειτουργίας μια π.χ βιομηχανικής μονάδας στην Αθήνα είναι υψηλότατο. Η επαρχία από την άλλη (ως υπανάπτυκτη δυστυχώς οικονομικά) παρουσιάζει τεράστιες επενδυτικές ευκαιρίες. Μόνο και μόνο η εγχώρια αγροτική παραγωγή να αξιοποιηθεί με μονάδες συσκευασίας τοπικών προϊόντων μπορεί να έχει οικονομική άνθηση. Όλες όμως οι ευκαιρίες σκοντάφτουν στην αβελτηρία του ελληνικού κράτους να παράσχει τις απαραίτητες υποδομές.
Γιατί η κυβέρνηση εξαντλεί την πρωτογενή της πληροφόρηση στο λεκανοπέδιο Αττικής. Οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν τα προβλήματα της περιφέρειας και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι αδυνατούν να τα μεταφέρουν. Θέλετε γιατί η σχέση τους με τις επαρχίες όπου εκλέγονται είναι μόνο ότι εκλέγονται εκεί και η ζωή τους είναι στην Αθήνα, άντε βαριά βαριά στη Θεσσαλονίκη; Θέλετε γιατί τους ενδιαφέρει μόνο να καταλάβουν κάποιον υπουργικό ή υφυπουργικό θώκο; Θέλετε γιατί δεν τους ενδιαφέρει; Το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: Η ελληνική επαρχία δεν εκπροσωπείται στα εγχώρια κέντρα αποφάσεων.
Και για να είμαστε δίκαιοι, είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια κεντρική υπηρεσία ,λ.χ ένα υπουργείο, να έχει την εποπτεία και την γνώση των προβλημάτων ολόκληρης της επικράτειας. Οπότε χρειάζεται τη συνδρομή των τοπικών αρχών, μέχρι πρότινος των νομαρχών. Δυστυχέστατα οι νομάρχες απεδείχθησαν διακοσμητικοί αφού ο ρόλος τους ήταν μόνο συμβουλευτικός στην κεντρική διοίκηση μιας και η κατανομή των κονδυλίων ήταν σε τελική ανάλυση υπόθεση του εκάστοτε αρμόδιου υπουργείου. Ο κάθε νομάρχης ασκούσε απλά μια χαμηλού επιπέδου διοίκηση όπως να δίνει πιστοποιητικά και άδειες λειτουργίας και διπλώματα οδήγησης. Πράγματα για τα οποία δεν είναι δα και απαραίτητη η λαϊκή νομιμοποίηση! Είναι απλώς εφαρμογή των νόμων. Και μερικές φορές το γεγονός πως ήταν αιρετοί τους έκανε και αλαζόνες και τους έδινε το δικαίωμα να καταχρώνται την εξουσία τους ερμηνεύοντας τις έτσι κι αλλιώς ασαφείς εγκυκλίους κατά το δοκούν.
Οι δε δήμαρχοι ήταν με το παλαιό σύστημα εκλογής οι απόλυτοι άρχοντες της πόλης. Μπορούσαν να διαχειριστούν τα κονδύλια κατά πως ήθελαν, να κάνουν ότι έργα ήθελαν και να καθορίζουν μόνοι τους τα δημοτικά τέλη. Αξιόμαχη αντιπολίτευση στους δήμους σπανίως υπήρχε αφού ο νόμος της έδενε κάθε φορά τα χέρια δίνοντας εξ ορισμού στον εκάστοτε δήμαρχο την απόλυτη πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων (τα 3/5). Το ολιγαρχικό, αν όχι μοναρχικό αυτό σύστημα, οδήγησε πολλούς δήμους σε μεγάλα οικονομικά ανοίγματα και σε οικονομικές ακροβασίες. Πόσοι άραγε δήμαρχοι δεν πιέστηκαν και δεν ενέδωσαν στις πιέσεις να βοηθήσουν οικονομικά αθλητικούς και άλλους συλλόγους σε όλη την Ελλάδα;
Η διοικητική αποκέντρωση και μεταρρύθμιση είναι ασφαλώς μια αναγκαιότητα. Και φυσικά κάθε εχέφρων πολίτης συμφωνεί με αυτή. Πλην όμως ο Καλλικράτης δεν είναι αυτό. Ο Καλλικράτης είναι μια προσπάθεια μείωσης των λειτουργικών εξόδων της τοπικής αυτοδιοίκησης και μάλιστα άγαρμπη. Η συνένωση των διευρυμένων δήμων (Καποδίστριας) δεν έχει στην παρούσα φάση καμία απολύτως λογική. Η κατανομή των κονδυλίων θα απορροφάται από τα αστικά κέντρα-πρωτεύουσες των δήμων και για τα χωριά της υπαίθρου δεν θα μείνει τίποτα! Και είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμα και να περισσέψει ειδικά με τη μεγάλη μείωση των διαθέσιμων κρατικών πόρων. Αυτό δυστυχώς θα επιτείνει τη μείωση του πληθυσμού των χωριών και συνακόλουθα και της αγροτικής παραγωγής. Άρα η οικονομική αποκέντρωση δεν επιτυγχάνεται αλλά υποχωρεί με το σχέδιο του Καλλικράτη, αφού μειώνεται η παραγωγική ισχύς της περιφέρειας.
Ο Καλλικράτης επίσης στο όνομα του μνημονίου μειώνει δραστικά τους πόρους της τοπικής αυτοδιοίκησης αυξάνοντας σημαντικά τις αρμοδιότητές της. Και βέβαια τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα είναι καλύτερο να διοικούνται από τους περιφερειάρχες, αυτό όμως κοστίζει. Οι νέες αρμοδιότητες απαιτούν και επιπλέον χρήματα τα οποία όμως παρακρατούνται από το κράτος έτσι ώστε αυτό να δείξει ότι πιάνει τους στόχους του μνημονίου. Από το 2011 οι πόροι για τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα πρέπει να αποδίδονται στις περιφέρειες. Θα συμβεί αυτό; Μάλλον όχι.
Και πώς να εφαρμοστεί αυτό το μοντέλο όταν δεν θα υπάρχει το κατάλληλο προσωπικό, ούτε καν σε αριθμό; Όταν θα εκλέγεται ο περιφερειάρχης με τον αποτυχημένο στην πράξη τρόπο εκλογής των δημάρχων; Όταν οι εκλεγμένοι σύμβουλοι θα είναι πρακτικά διορισμένοι από τα κόμματα χωρίς (ως συνήθως στην ελληνική κομματοκρατία) τα δέοντα προσόντα; Όταν ο Καλλικράτης θα είναι η αποθέωση της κομματοκρατίας στην τοπική αυτοδιοίκηση αφού τα όποια ανεξάρτητα ψηφοδέλτια ανά την επικράτεια θα είναι προσπάθειες θνησιγενείς αφού ο όγκος των υποψηφίων που θα απαιτείται θα είναι τεράστιος και μόνο τα κόμματα θα μπορούν να φτάσουν αυτόν τον αριθμό;
Ο Καλλικράτης θα σαλαμοποιήσει την όποια περιφερειακή διοίκηση και με την παρακράτηση των πόρων οποιαδήποτε πλέον κατασκευή υποδομής μέσα σε λίγα χρόνια θα σταματήσει. Τα υπουργεία θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην κατανομή των κονδυλίων και η άσκηση εξουσίας θα μετατοπιστεί κεντρικότερα. Αντί λοιπόν ο Καλλικράτης να βοηθήσει την οικονομική αποκέντρωση με την κατασκευή υποδομών θα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Είναι λοιπόν ο Καλλικράτης μια μεταρρύθμιση με καλή πρόθεση αλλά με κακό αποτέλεσμα. Αυτό όμως είναι μια διαπίστωση. Γιατί δεν μπορούμε πρακτικά να μείνουμε στο υπάρχον σαθρό διοικητικό σύστημα. Η αποκέντρωση η οποία θα φέρει την ανάπτυξη της επαρχίας και κατά συνέπεια όλης της χώρας θα πρέπει να έλθει να μεγαλύτερες και ριζικότερες τομές.
Για να μην μιλάμε χωρίς ουσία το θέμα με την αποκέντρωση των εξουσιών είναι ένα: δεν υπάρχει ουσιαστική αποκέντρωση όσο το ταμείο της χώρας παραμένει στην πρωτεύουσα και η διαχείριση των κονδυλίων μόνο στα χέρια της κεντρικής εξουσίας.
Για να έχει ουσία οποιαδήποτε προσπάθεια θα πρέπει πρώτα απ’ όλα οι φόροι από κάθε περιφέρεια να παραμένουν σε αυτή. Με απλά λόγια θα πρέπει οι φόροι των Θρακιωτών, των Μακεδόνων, των Ηπειρωτών, των Θεσσαλών κ.ο.κ να αξιοποιούνται στη Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία κ.ο.κ αντίστοιχα. Και να αξιοποιούνται από τις περιφερειακές αυτοδιοικήσεις. Η κεντρική κυβέρνηση να κρατήσει μόνο τους πόρους που χρειάζεται για τις αρμοδιότητές της, οι οποίες ακόμα και με το σχέδιο του Καλλικράτη θα είναι περιορισμένες. Το κέντρο πρακτικά να κρατήσει τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, της εξωτερικής πολιτικής, της δημόσιας τάξης, της εργασιακής και ενεργειακής πολιτικής, των τηλεπικοινωνιών και της υψηλής εποπτείας της περιφερειακής διοίκησης. Όλων δηλαδή των αρμοδιοτήτων οι οποίες αφορούν το σύνολο της χώρας χωρίς να υπάρχουν τοπικές ιδιαιτερότητες. Όλες οι υπόλοιπες αρμοδιότητες και ιδιαίτερα οι οικονομικές να περάσουν στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Φυσικά η τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει τη μορφή διοίκησης που έχει σήμερα και που παραμένει η ίδια και μετά τον Καλλικράτη. Θα πρέπει αν θέλουμε να μιλάμε για μικρούς πρωθυπουργούς να μιλάμε και για τοπικά κοινοβούλια. Δεν μπορεί να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία και να εκλέγουμε απλά κάθε 4 χρόνια έναν περιφερειάρχη ο οποίος να μπορεί να κάνει ότι θέλει έχοντας την απόλυτη πλειοψηφία στο περιφερειακό συμβούλιο βάσει νόμου. Χρειάζονται τοπικά κοινοβούλια τα οποία να διαχειρίζονται τα θέματα. Δεν χρειάζεται βέβαια να έχουν 300 βουλευτές. 50 είναι αρκετοί. Εκλεγόμενα με αναλογική εκπροσώπηση, έστω και ενισχυμένη, και με περιφερειάρχη σε δύο γύρους που να πρέπει να πάρει ποσοστό μεγαλύτερο του 50%. Τότε θα υπάρχει ο αναγκαίος διάλογος που απαιτεί η δημοκρατία για να ληφθούν οι οποίες αποφάσεις.
Ταυτόχρονα θα χρειαστεί οι Καλλικρατικοί δήμοι να επανέλθουν στα Καποδιστριακά τους όρια για να μπορέσει να λειτουργήσει καλά ο πρώτος βαθμός της τοπικής αυτοδιοίκησης συνενωμένοι αν είναι δυνατόν με οικονομικά κριτήρια. Και να αποτελέσουν αυτοί οι δήμοι τις εκλογικές περιφέρειες της περιφερειακής αυτοδιοίκησης. Στις αρμοδιότητές τους μπορούν να προστεθούν και οι διοικητικές αρμοδιότητες που έχουν σήμερα οι δήμοι.
Ακόμα ακόμα να έχουν οι περιφέρειες τη δυνατότητα να έχουν την ευχέρεια καθορισμού δικού τους νομικού πλαισίου για διάφορα θέματα. Και φυσικά δικό τους ταμείο όπου θα συγκεντρώνονται οι φόροι του πληθυσμού τους. Η πολυπλοκότητα είναι κατά τη γνώμη μου αναγκαία για να ξεφύγουμε από την αυθαιρεσία των τοπικών αρχόντων, όπως συμβαίνει σήμερα.
Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αποκέντρωση η οποία θα μπορέσει να δώσει ώθηση στην επαρχία για να κατασκευάσει τις κατάλληλες υποδομές για να αναπτυχθεί οικονομικά. Και τα οφέλη θα είναι πολλαπλά αφού η ελληνική επαρχία έχει τεράστιο αναξιοποίητο οικονομικό δυναμικό. Η χώρα θα βγει πολλαπλά κερδισμένη και η διοίκηση θα αποκτήσει την απαιτούμενη ταχύτητα με λιγότερο κόστος.
Ο πολίτης θα πληρώνει τους φόρους του για την κεντρική εξουσία οι οποίοι θα είναι πολύ λιγότεροι και τα δημοτικά τέλη τα οποία θα είναι αυξημένα βέβαια αλλά οι υπηρεσίες θα είναι πιο κοντά του. Επίσης η συνδιαλλαγή του με το κράτος θα περιορίζεται σε επίπεδο δήμου και από τους δήμους θα παίρνει όλα τα χαρτιά που τυχόν να χρειαστεί με την ενσωμάτωση των Κ.Ε.Π σε αυτούς.
Αυτό το σχέδιο βέβαια είναι πολύ φιλόδοξο και συνιστά στην ουσία πολιτειακή αλλαγή. Είναι στην ουσία η μετατροπή της Ελλάδας σε ομοσπονδιακή δημοκρατία. Αλλά η ευκαιρία που προκύπτει μέσα από την ανάπτυξη της επαρχίας είναι τεράστια. Αυτό που γράφω είναι εν πολλοίς ένα όνειρο για μια καλύτερη Ελλάδα και για μια καλύτερη τοπική αυτοδιοίκηση.
Δεν είναι κακό όμως να έχουμε όνειρα. Η πολιτική οφείλει να είναι το παιχνίδι των οραμάτων, των ονείρων και των ιδεών. Όχι αυτό που είναι σήμερα, ένα βρώμικο παίγνιο κατανομής κονδυλίων και ατελείωτης ίντριγκας για το ποιος θα είναι βουλευτής και ποιος όχι.
Για να βρούμε το μονοπάτι της ευημερίας, το μονοπάτι της ευτυχίας, το μονοπάτι της εξόδου από την κρίση και το μνημόνιο θα πρέπει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Και τον εαυτό μας τον βρίσκουμε μέσα από τα όνειρά μας.οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΡΙΤΗΣ
ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ ΤΡΙΤΗΣ (ΟΠΑΠ) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
110. ΑΓΙΑΞ - ΟΣΕΡ (1) 2-0
116. ΡΟΜΑ - ΒΑΣΙΛΕΙΑ (1) 1-3
δελτίο: 0/1 :[ προβλέψεις: 1/2
110. ΑΓΙΑΞ - ΟΣΕΡ (1) 2-0
116. ΡΟΜΑ - ΒΑΣΙΛΕΙΑ (1) 1-3
δελτίο: 0/1 :[ προβλέψεις: 1/2
yannidakis - ΣΧΟΛΙΟ ΤΣΙ ΤΡΙΤΗΣ
Από το πρωί έγινε το αγαπημένο θέμα σε ΜΜΕ και blogs. Δεν έχουμε αποτελέσματα και πολύ περισσότερο δεν έχουμε καμία συγκεκριμένη πρόταση κι όμως ο πανικός άρχισε. Τελικά μας αρέσει να αντιδρούμε απλά και μόνο για να δημιουργούμε εντυπώσεις επηρεαζόμενοι περισσότερο από προβλέψεις παρά από γεγονότα
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
yannidakis τρίτης - Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Καληνωρίσματα. Συνηθίζω να λέω “στις σχέσεις να προσπαθείς μόνο εσύ” κι όμως είναι κάποιες φορές που η προσπάθεια απλά δεν είναι αρκετή. Όταν ο χρόνος μας αναλώνεται σε αγαπημένα μας πρόσωπα, συχνά παρατηρούμε πως ξαφνικά δεν είναι αρκετός. Η καθημερινότητα, το άγχος, η ρουτίνα η πνευματική κόπωση, είναι παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν την προσήλωσή του καθένα σε μια σχέση. Και φυσικά σχέση αποτελεί η φιλία, ο έρωτας, η οικογένεια σε ότι αφορά τα προσωπικά και αφήνοντας παράμερα τις επαγγελματικές ή κατά συνθήκη σχέσεις. Πως μια τόσο πολύπλοκη διαδικασία του ανθρώπου μπορεί να κατανεμηθεί σωστά στον καθένα.
Η κάθε νέα σχέση φέρνει ενθουσιασμό. Άλλοτε αυτός εκδηλώνεται κι άλλοτε όχι. Ο έρωτας όμως.. Ο έρωτας έχει την δύναμη να παραμερίζει σαν τυφώνας 
οτιδήποτε άλλο. Έτσι ενώ μπορεί να υπάρχουν δυνατές φιλίες που αντέχουν στον χρόνο, που έχουν χτιστεί πάνω σε βάσεις εμπιστοσύνης, συμπαράστασης και αυτοθυσίας, ένας έρωτας μπορεί να την παγώσει και να απομακρύνει τους φίλους. Τα παραδείγματα είναι πολλά και μια μελέτη βρετανικού πανεπιστημίου έρχεται να επιβεβαιώσει στατιστικά πως σε κάθε νέο έρωτα χάνονται δύο από τους στενότερους μας φίλους. Τι φταίει; Μα προφανώς η κακή διαχείριση του χρόνου, των συναισθημάτων κλπ. Ξέρετε, δεν είναι πως η φιλία κρατάει για πάντα σε κάθε περίπτωση όμως είναι πιο ανθεκτική απ’ τον έρωτα που κι αυτός για να διατηρηθεί οφείλει να περάσει σε πολλά στάδια μετουσίωσης.
οτιδήποτε άλλο. Έτσι ενώ μπορεί να υπάρχουν δυνατές φιλίες που αντέχουν στον χρόνο, που έχουν χτιστεί πάνω σε βάσεις εμπιστοσύνης, συμπαράστασης και αυτοθυσίας, ένας έρωτας μπορεί να την παγώσει και να απομακρύνει τους φίλους. Τα παραδείγματα είναι πολλά και μια μελέτη βρετανικού πανεπιστημίου έρχεται να επιβεβαιώσει στατιστικά πως σε κάθε νέο έρωτα χάνονται δύο από τους στενότερους μας φίλους. Τι φταίει; Μα προφανώς η κακή διαχείριση του χρόνου, των συναισθημάτων κλπ. Ξέρετε, δεν είναι πως η φιλία κρατάει για πάντα σε κάθε περίπτωση όμως είναι πιο ανθεκτική απ’ τον έρωτα που κι αυτός για να διατηρηθεί οφείλει να περάσει σε πολλά στάδια μετουσίωσης.Ουσιαστικά πρέπει να μελετήσουμε τον νέο έρωτα ως μία μεγάλη δοκιμασία. Αξίζει να διαπιστώσουμε το κατά πόσο οι ίδιοι οι φίλοι μας θα κατανοήσουν τα πρώτα έντονα συναισθήματά μας δίνοντας μας περιθώρια χρονικά και συναισθηματικά, η δοκιμασία συνεχίζεται με τον ίδιο μας τον εαυτό και την διαχείριση που καλούμαστε να κάνουμε ενσωματώνοντας ένα ακόμη άτομο στον περιορισμένο μας χρόνο και μοιράζοντας τα συναισθήματά μας κατάλληλα. Και ύστερα η πρώτη και σοβαρή δοκιμασία της νέας μας σχέσης. Θα κατανοήσει τις σχέσεις του περιβάλλοντός μας; Το ότι δεν είναι η μοναδική οντότητα στη ζωή μας αλλά οφείλει να συνυπάρχει με άλλες, διαφορετικής ιδιαιτερότητας αλλά ίσως σημαντικότερης σημασίας; Το πέρασμα αυτών των δοκιμασιών για τον καθένα χτίζει γερές βάσεις για την γενικότερη ευημερία εν καιρώ.
Το μυστικό είναι η συνύπαρξη όλων σε μια παρέα, σε μια δραστηριότητα. Όμως ο έρωτας παραμένει ύπουλος. Τυφλώνει, αποσυντονίζει το καλύτερο πλάνο διαχείρισης. Κι αν κάποτε τελειώσει, η φιλία θα αποτελέσει την πρώτη βοήθεια. Εκεί, σαν βράχος για την επούλωση των πληγών.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΕΤΕ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΣΧΕΣΕΩΝ :[
καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από E-Lawyer
Δημοσιοποίηση ονομάτων συλληφθέντων
Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο μια λίστα με ονόματα ατόμων που συνελήφθησαν και φέρονται να είχαν στην κατοχή τους υλικό παιδικής πορνογραφίας. Η δημοσίευση των ονομάτων έγινε με απόφαση της εισαγγελίας Αθηνών και βασίζεται στο άρθρο 2 (β) του ν.2472/1997, όπως τροποποιήθηκε το 2008 από τη Νέα Δημοκρατία.
Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρει ότι με διάταξη του αρμόδιου εισαγγελέα επιτρέπεται η δημοσιοποίηση ονομάτων ποινικώς διωκώμενων ακόμα και χωρίς να υπάρχει δικαστική κρίση, με σκοπό την προστασία του κοινωνικού συνόλου, των ανηλίκων κλπ "προς ευχερέστερη πραγμάτωση της αξίωσης της Πολιτείας για κολασμό των παραπάνω αδικημάτων". Αυτό σημαίνει ότι εφόσον ο κολασμός είναι εφικτός με άλλα μέσα (λ.χ. η σύλληψη του υπόπτου), δεν συντρέχει λόγος δημοσιοποίησης των ονομάτων. Διότι η αρχή της αναλογικότητας επιβάλλει όταν υπάρχει ένα ηπιότερο μέτρο για την επίτευξη ενός σκοπού (λ.χ. σύλληψη), να μην ακολουθείται και το δυσμενέστερο μέτρο (λ.χ. δημόσια διαπόμπευση).
Εφόσον λοιπόν αφενός έχουν συλληφθεί οι ύποπτοι κι αφετέρου δημοσιοποιούνται τα ονόματά τους, είναι σαφές ότι η δημοσιοποίηση δεν αποσκοπεί στην διευκόλυνση των πολιτειακών αξιώσεων, αλλά επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο μια πρόσθετη, μη προβλεπόμενη από τη νομοθεσία κύρωση: η δημόσια διαπόμπευσή τους, κατά παράβαση του τεκμηρίου της αθωότητας, δηλαδή κατά παράβαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους. Η χώρα οδηγείται έτσι για άλλη μια φορά υπόλογη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεών της.
Αυτή η συμπεριφορά των διωκτικών αρχών έχει στο παρελθόν καταδικαστεί ακόμα και από τα εθνικά δικαστήρια (βλ. εδώ).
Γεγονός ότι η παιδική πορνογραφία είναι ένα από τα ειδεχθέστερα αδικήματα δεν σημαίνει ότι η δημοσιοποίηση του ονόματος ενός υπόπτου είναι και αποτελεσματικό μέσο, αφού με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούν να προστατευθούν τα μελλοντικά ενδεχόμενα θύματα. Πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι αυτός που ακολουθείται στις ΗΠΑ: η δημιουργία μιας απόρρητης βάσης δεδομένων με τους δράστες σεξουαλικών αδικημάτων, πρόσβαση στην οποία έχουν μόνο οι γονείς και μόνον για την περιοχή στην οποία κατοικούν, ώστε να ξέρουν ποιους πρέπει να αποφύγουν. Ένα πολύ πιο στοχευμένο κι αποτελεσματικό μέσο.
Επομένως, η αναπαραγωγή στο διαδίκτυο της λίστας με τα ονόματα - μιας λίστας που πρακτικά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα τελικά υπέρ των θυμάτων ή υπέρ της προστασίας των ανηλίκων - είναι απλώς συνέργεια σε μια κρατική παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Το κράτος ομολογεί ουσιαστικά ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο και προσχηματικά δημοσιοποιεί την λίστα με τους φερόμενους ως δράστες, για να παρουσιάσει ένα "έργο". Οι πολίτες θα "τσιμπήσουν" παίζοντας το παιχνίδι και αναπαράγοντας αυτή τη λίστα;
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από E-Lawyer
Δημοσιοποίηση ονομάτων συλληφθέντων
Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο μια λίστα με ονόματα ατόμων που συνελήφθησαν και φέρονται να είχαν στην κατοχή τους υλικό παιδικής πορνογραφίας. Η δημοσίευση των ονομάτων έγινε με απόφαση της εισαγγελίας Αθηνών και βασίζεται στο άρθρο 2 (β) του ν.2472/1997, όπως τροποποιήθηκε το 2008 από τη Νέα Δημοκρατία.
Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρει ότι με διάταξη του αρμόδιου εισαγγελέα επιτρέπεται η δημοσιοποίηση ονομάτων ποινικώς διωκώμενων ακόμα και χωρίς να υπάρχει δικαστική κρίση, με σκοπό την προστασία του κοινωνικού συνόλου, των ανηλίκων κλπ "προς ευχερέστερη πραγμάτωση της αξίωσης της Πολιτείας για κολασμό των παραπάνω αδικημάτων". Αυτό σημαίνει ότι εφόσον ο κολασμός είναι εφικτός με άλλα μέσα (λ.χ. η σύλληψη του υπόπτου), δεν συντρέχει λόγος δημοσιοποίησης των ονομάτων. Διότι η αρχή της αναλογικότητας επιβάλλει όταν υπάρχει ένα ηπιότερο μέτρο για την επίτευξη ενός σκοπού (λ.χ. σύλληψη), να μην ακολουθείται και το δυσμενέστερο μέτρο (λ.χ. δημόσια διαπόμπευση).
Εφόσον λοιπόν αφενός έχουν συλληφθεί οι ύποπτοι κι αφετέρου δημοσιοποιούνται τα ονόματά τους, είναι σαφές ότι η δημοσιοποίηση δεν αποσκοπεί στην διευκόλυνση των πολιτειακών αξιώσεων, αλλά επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο μια πρόσθετη, μη προβλεπόμενη από τη νομοθεσία κύρωση: η δημόσια διαπόμπευσή τους, κατά παράβαση του τεκμηρίου της αθωότητας, δηλαδή κατά παράβαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους. Η χώρα οδηγείται έτσι για άλλη μια φορά υπόλογη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεών της.
Αυτή η συμπεριφορά των διωκτικών αρχών έχει στο παρελθόν καταδικαστεί ακόμα και από τα εθνικά δικαστήρια (βλ. εδώ).
Γεγονός ότι η παιδική πορνογραφία είναι ένα από τα ειδεχθέστερα αδικήματα δεν σημαίνει ότι η δημοσιοποίηση του ονόματος ενός υπόπτου είναι και αποτελεσματικό μέσο, αφού με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούν να προστατευθούν τα μελλοντικά ενδεχόμενα θύματα. Πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι αυτός που ακολουθείται στις ΗΠΑ: η δημιουργία μιας απόρρητης βάσης δεδομένων με τους δράστες σεξουαλικών αδικημάτων, πρόσβαση στην οποία έχουν μόνο οι γονείς και μόνον για την περιοχή στην οποία κατοικούν, ώστε να ξέρουν ποιους πρέπει να αποφύγουν. Ένα πολύ πιο στοχευμένο κι αποτελεσματικό μέσο.
Επομένως, η αναπαραγωγή στο διαδίκτυο της λίστας με τα ονόματα - μιας λίστας που πρακτικά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα τελικά υπέρ των θυμάτων ή υπέρ της προστασίας των ανηλίκων - είναι απλώς συνέργεια σε μια κρατική παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Το κράτος ομολογεί ουσιαστικά ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο και προσχηματικά δημοσιοποιεί την λίστα με τους φερόμενους ως δράστες, για να παρουσιάσει ένα "έργο". Οι πολίτες θα "τσιμπήσουν" παίζοντας το παιχνίδι και αναπαράγοντας αυτή τη λίστα;
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)