ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 02/04/2009
Ο αντικειμενισμός είναι μεγάλη αρετή, όμως πολλές φορές ο υποκειμενισμός που κατακλύζει τους λογισμούς και τις αντιδράσεις του ανθρώπου είναι δυνατό να τυφλώνει τον άνθρωπο.
Πριν κάποιες μέρες λοιπόν, είχε βρεθεί η τραγουδίστρια Ελένη Τσαλιγοπούλου μαζί με το συγκρότημα Τρίφωνο στο Ηράκλειο στα πλαίσια περιοδείας τους. Κάπου εκεί βρέθηκα κι εγώ με εκλεκτή παρέα κι αφού περιμέναμε για πολύ ώρα σε ένα μικροσκοπικό τραπεζάκι στο κατάμεστο χώρο, οι καλλιτέχνες έκαναν την εμφάνισή τους.
Απ’ τους Τρίφωνο ήξερα μόνο πρόσφατη επιτυχία τους η οποία μ’ άρεσε πολύ, όμως η Τσαλιγοπούλου είναι μια απ’ τις ελάχιστες αδυναμίες μου στην ελληνική μουσική.
Φρόντισε να μου το επιβεβαιώσει. Ίσως η πιο γλυκιά χροιά που υπήρξε στην ελληνική δισκογραφία που με την καθαρότητα της φωνής της κατάφερε να με αναγκάσει να μου αρέσει ότι τραγούδησε!
Ότι – ότι; Κάποια στιγμή άφησε τα δικά της τραγούδια και μπερδεύτηκε με τους Τρίφωνο σε ακούσματα αταίριαστα(;) με εκείνη. Οι Τρίφωνο είπαν Abba και μια στιγμή ενώ άρχισαν να παίζουν την αρχή γνωστού κλασικού soft rock τραγουδιού του ’80 η Τσαλιγοπούλου τραγουδούσε παραδοσιακά ηπειρώτικα! Φαντάζεστε έκπληξη; Αυτό που δε φαντάζεστε, ήταν πως ταίριαξαν τόσο πολύ που παρακολουθούσα λες και ήμουν σε επιστημονικό συνέδριο αγνοώντας τους δίπλα μου.
Η Τσαλιγοπούλου τραγούδησε κι άλλα παραδοσιακά του τόπου της (Νάουσα), λαϊκά, μέχρι και ζεϊμπέκικο και ναι, με ανάγκασε να μου αρέσουν. Προς στιγμήν αισθάνθηκα ότι έψελνε βυζαντινούς ύμνους κι όμως εκείνη εκτελούσε το πιο παράξενο πρόγραμμα.
Σας λέω αλήθεια ότι ήπια, το ήπια για την παρέα. Ακόμα και το πούρο έσβηνε και ξανάσβηνε. Η προσήλωση μου ήταν τέτοια, λες και βρισκόμουν στο Μέγαρο Μουσικής!
Παρομοιάζω τη φωνή της σαν το μέλι που στάζει ως τις φωνητικές χορδές. Δεν εξηγείται αλλιώς. Μόνο να’ χα χίλιες σιωπές ν’ ακούγατε…
