Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
yannidakis - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΠΩΛΗΤΗΣ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 16 Απριλίου 2007
Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΠΩΛΗΤΗΣ
Έχω αυτό το συνήθειο (δεν το χαρακτηρίζω) όταν βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους να μπαίνω στη θέση τους αποκωδικοποιώντας την προσωπικότητα τους σε συνάρτηση με αυτό που κάνουν εκείνη τη στιγμή.
Χθες βρέθηκα με πολλούς πωλητές για κάποια σημαντική αγορά που ετοιμάζω και συναναστράφηκα με πολλούς. Με χαρά διαπίστωσα ότι σήμερα οι πωλητές ακριβών αντικειμένων εξασκούν –ελπίζω όχι αυθόρμητα- κάποιες πρακτικές management και φροντίζουν να ελίσσονται γύρω από αυτές.
Μέγα θέμα για τους πωλητές αποτελεί το ψέμα. Επιτρέπεται να λένε ψέματα; Ασφαλώς και είναι εκπληκτική τεχνική να παραποιείς την αλήθεια ή να την ωραιοποιείς. Κάποιες φορές που κρίνεται ανώδυνο για τον πελάτη και την εταιρεία, ίσως να είναι εύστοχο να αποκρύπτονται στοιχεία της αλήθειας. Όμως ψέματα; Χρησιμοποιούμε; Η θεωρία του management είναι κατηγορηματικά αρνητική. Όμως στην πράξη όλοι γνωρίζουμε ότι πολλοί τα επιστρατεύουν ιδιαίτερα όταν πρόκειται να εμπορευτούν κάποιο χαμηλής ποιότητας προϊόν.
Από κει και ύστερα; Δε θα μιλήσω για χαμόγελο, προσήλωση, εμφάνιση κ.α. που είναι ευνόητα σε όλους μας, αλλά προτιμώ να κάνω ένα σημαντικό διαχωρισμό στο επίπεδο φιλικότητας που μπορεί να έχει ο πωλητής στον πελάτη. Με αυτό εννοώ πως καλό είναι ο πωλητής να δείχνει φιλικός προς τον υποψήφιο αγοραστή, ενδεχομένως να ασχοληθεί πιο προσωπικά μαζί του, όμως πρέπει να θέτει ένα όριο πέρα από το οποίο δε θα εισέρχεται, γιατί ο πελάτης πρέπει να έχει τον «χώρο» να αποφασίζει, να συνεδριάζει με το πρόσωπο με το οποίο συνοδεύεται.
Το πρόβλημα με το όριο αυτό, είναι ότι δεν είναι συγκεκριμένο, μιας και ο πωλητής πρέπει να ψυχολογήσει και να κρίνει «στο πόδι» το χαρακτήρα του πελάτη, για να τραβήξει τη γραμμή του ορίου του. Πως; Για παράδειγμα από το πλήθος των λέξεων που χρησιμοποιεί, την ένταση και τα επίθετα των λέξεών του, αλλά αντίστοιχα και από τις αντιδράσεις, προσώπου, σώματος και φράσεων στα όσα αρχικά του λέει ο πωλητής.
Συμβαίνει βέβαια, ο υποψήφιος αγοραστής να είναι «διαβασμένος» σε θέματα και τεχνικές πωλήσεων και άρα να μπορεί να… παίζει ανάλογα με τον πωλητή. Εκεί ζορίζονται τα πράγματα…
yannidakis - FREEVOX: ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΔΡΟΣΕΡΟ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΚΑΥΤΟ
Το δεύτερο άρθρο της συμμετοχής μου στο τεύχος 32 του FREEVOX
ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΔΡΟΣΕΡΟ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΚΑΥΤΟ
Μπορεί ο Σεπτέμβριος να έρχεται με απειλητικές διαθέσεις, όμως ας ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο, αυτό το τεύχος, αυτόν τον μήνα με το δεδομένο πως στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στην Κρήτη το καλοκαίρι εξακολουθεί να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε όλους τους τομείς. Στο διάστημα κοντά στον δεκαπενταύγουστο και γιατί όχι μέχρι και σήμερα, είναι πολλά εκείνα που άλλαξαν στον τρόπο ζωής μας και στην καθημερινότητά μας. Είμαι απόλυτος σε αυτό. Μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων –ειδικά φέτος- δεν κατάφερε να πάρει άδεια, να κάνει διακοπές εκτός πόλης ή να αλλάξει το καθημερινό σκληρό πρόγραμμα του με εργασία και δουλειά να αποτελούν την απόλυτη ρουτίνα. Ακόμα όμως κι αυτή η κατηγορία ανθρώπων αυτήν την περίοδο έχει διαφορετική ψυχολογία.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΧΑΜΗΛΩΝ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ
Είναι η ψυχολογία που αποτελεί την επιδημία της εποχής. Μικροί-μεγάλοι, οικογενειάρχες και εργένηδες, εργασιομανής και άνεργοι είχαν αυτήν την περίοδο την ευκαιρία να κατεβάσουν ταχύτητα. Το καλοκαίρι κυρίως λόγω της αλλαγής του καιρού έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της αποδοτικότητάς μας στις καθημερινές μας εργασίες κι αν ακόμα η εργασία είναι τέτοια που η αποδοτικότητα δεν αποτελεί αντικείμενο διακύμανσης, τότε η όρεξη επιτέλεσής της είναι μηδαμινή. Φταίει η ζέστη; Φυσικά. Ευθύνεται το ότι όλοι λίγο-πολύ έχουν το μυαλό τους στις διακοπές; Λογικό. Φανταστείτε κι εκείνους που φέτος δε κατάφεραν να ξεφύγουν κάνοντας διακοπές. Η ψυχολογία γι’ αυτούς θα είναι διπλά επιβαρημένη. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του καλοκαιρινού αυτού του διαστήματος, είναι η έτσι κι αλλιώς χαλαρή διάθεση που υπάρχει στο γενικό περιβάλλον. Οι υπηρεσίες ρίχνουν τον ρυθμό τους, το ίδιο και οι απαιτήσεις. Ο εργασιακός φόρτος ελαττώνεται κι έτσι ο εργαζόμενος μάλλον έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο εν ώρα εργασίας, ικανός για να αναπολήσει, να ονειρευτεί, να σχεδιάσει και να… βαρεθεί στο τέλος!
Το γεγονός αυτής της μείωσης διάθεσης μας χτυπά και τους χειμερινούς μήνες κατά διαστήματα, όμως είναι εντελώς διαφορετικό θέμα. Σε γενικές γραμμές είναι χαρακτηριστικό πως ο Αύγουστος και γιατί όχι και οι πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου βρίσκουν τους έλληνες να είναι πλήρως εναρμονισμένοι σε αυτό το πρόγραμμα αδράνειας που έχει τους δικούς του νοητούς κανόνες και οι οποίοι ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται κανείς, είναι σεβαστοί από όλους.
ΕΝΑΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΠΙΟ ΘΕΡΜΟΣ ΚΙ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Αυτά έως τον Αύγουστο γιατί ο Σεπτέμβριος, το τέλος του Σεπτεμβρίου ή όποτε η ρουτίνα επιστρέφει στη ζωή του καθένα, επιφυλάσσει μια εξίσου ιδιαίτερη διάθεση για όλους μας ενώ ειδικά φέτος συνοδεύεται από μια ειδική βαρύτητα σημαντικότητας. Ας μην ξεχνάμε πως είναι η αρχή της σεζόν και κατά πολλούς οι στόχοι που τίθενται αυτό το διάστημα μας ακολουθούν ως το επόμενο καλοκαίρι.
Η Ελλάδα προσδοκά τον ερχομό του Σεπτεμβρίου για να λάβει την πολυαναμενόμενη δεύτερη δόση του μεγάλου δανείου που αποσκοπεί στην εξυγίανση του οικονομικού συστήματος και οι έλληνες προετοιμάζονται –καθώς οι φήμες λένε- για ένα τεράστιο κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων που με γεμίζει με άγχος για το κατά πόσο θα υποβαθμίσει εκ νέου την εικόνα της χώρας διεθνώς αλλά και κατά πόσο θα ταλαιπωρήσει την κοινωνική της διάρθρωση. Η βία, η εικόνα εξαθλίωσης για μια αντίδραση χωρίς πολιτικό προσανατολισμό ταράζει τον υγιώς σκεπτόμενο πολίτη κι όλα αυτά σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται ως ενδιάμεση λίγο πριν τον χειμώνα.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως η νηνεμία του καλοκαιριού, της ξεκούρασης και της ξεγνοιασιάς, αναμένεται να δώσουν την θέση τους σε σημαντικές κοινωνικές αναταράξεις. Ένα καλοκαίρι που κύλησε δίχως τρομακτικά πολιτικά γεγονότα, που απλά προσέφερε θέματα κατανάλωσης για τα δελτία ειδήσεων με απεργίες που κλόνισαν τον τουρισμό και οικονομικές αναλύσεις που περισσότερο τρόμαξαν παρά ξεκαθάρισαν, δίνει τη θέση του σε έναν χειμώνα που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Το φθινόπωρο μας υποδέχεται με εκλογές (7 Νοεμβρίου) στην τοπική αυτοδιοίκηση και εγκαίνια του «Καλλικράτη». Το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης μας κατεβάζει στα εκλογικά κέντρα για να εκλέξουμε δήμαρχο μα για πρώτη φορά όχι νομάρχη, αλλά Περιφερειάρχη. Και λίγο πριν κοπάσει ο θόρυβος από τα πριν και τα μετά των εκλογών, θα ξεκινά η συζήτηση για τον νέο προϋπολογισμό από την ενός έτους κυβέρνηση η οποία θα πρέπει να πείσει όλους πως αν η πρώτη χρονιά αποτέλεσε πρόκληση ελέγχου του δημοσιονομικού ελλείμματος με την επιβολή σκληρών μέτρων, η δεύτερη θα αφιερωθεί στις επενδύσεις και στην αλλαγή νοοτροπίας παράλληλα με την ανακούφιση συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων της ελληνικής πραγματικότητας.
ΕΝΑΣ ΤΥΠΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Το γεγονός όμως παραμένει και είναι η βαθιά οικονομική δυσκαμψία στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας. Σε λίγο καιρό η τουριστική περίοδος θα φτάσει στο τέλος και εκτός από το τέλος των διακοπών που λέγαμε νωρίτερα, θα σημάνει το άδειασμα εκατοντάδων θέσεων εργασίας στον τουριστικό κλάδο. Ξενοδοχεία, μικρομάγαζα, μεταφορές, παραθεριστικά χωριά, απομακρυσμένα νησάκια, όλα αναμένεται να ερημώσουν αφήνοντας τους άνεργους να συμπληρώσουν όλους εκείνους που μένουν καθημερινά εκτός εργασίας από την αδυναμία των εργοδοτών να ανταπεξέλθουν στα έξοδά τους. Το κλίμα θα επιβαρυνθεί περισσότερο από την γελοιωδώς καθιερωμένη «επανάσταση του λαού». Λίγο πριν απ’ τις διακοπές των Χριστουγέννων οι μαθητές θα κλειδώσουν τα σχολεία τους κάνοντας κατάληψη τους. Ακολουθούν τα «Δεκεμβριανά» με επεισόδια, καταστροφές σε δημόσια και ιδιωτική ιδιοκτησία. Η ανακωχή έρχεται τα Χριστούγεννα με κουραμπιέδες και σαμπάνιες και όταν με το καλό επιστρέψουμε αγωνιστικά έχουμε στο πρόγραμμα αγρότες να χωρίζουν την Ελλάδα στη μέση, λίγο αργότερα δημόσιους βολεμένους να απεργούν προκλητικά σπάζοντας τα νεύρα των… ιδιωτών μη βολεμένων. Κι όταν το επόμενο καλοκαιράκι πλησιάσει, ξεκινούν κι όλοι εκείνοι που σχετίζονται με τον τουρισμό, έτσι για να μάθουν και οι ξένοι πως στο όνομα της δημοκρατίας έχουμε το δικαίωμα να διαλύουμε τη διάθρωση του κράτους.
Ούτως ή άλλως η οικονομική κρίση είναι μέρος της καθημερινότητας κάθε πολίτη αυτού του πλανήτη, όμως μέσα στην εν γένει κλιμάκωση που επικρατεί, ο μήνας που εγκαινιάζουμε μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για ξεχωριστές και προσωπικές επιδιώξεις. Καλύτερες επιδόσεις στην εργασία ή μια νέα επαγγελματική στέγη, μια νέα σχέση ή το επόμενο βήμα στην ήδη υπάρχουσα και φυσικά μια υπόσχεση για περισσότερο σεβασμό στον εαυτό μας, το περιβάλλον μας, το κοινό καλό.
Το ερώτημα στο οποίο καταλήγουμε είναι απλό: διακοπές κάνατε; Μπαταρίες γεμίσατε; Αν όχι, αλλάξτε χώρα, αν πάλι ναι, ετοιμαστείτε για έναν χειμώνα πιο ζεστό κι απ’ το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε.
yannidakis ‘καταχώρηση τσι μέρας’ - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
‘καταχώρηση τσι μέρας’ - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
από ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ...ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
Σεπτέμβριος, ο μέγας μήνας των σχολείων. Και πώς να μην είναι μέγας, τώρα πια για εμάς που ξεσχολήσαμε και νοσταλγούμε, αλλά και για τα παιδιά που, κουρασμένα από το καλοκαίρι, ανυπομονούν να τρέξουν πάλι στη τάξη τους και στους φίλους τους. Μικρή, θυμάμαι, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το σχολείο μου, είχα φοβερή αγωνία. Σκεφτόμουν συνεχώς τους συμμαθητές μου, πόσο ήθελα να τους ξαναδώ. Αναρωτιόμουν τη νέα μου δασκάλα ή δάσκαλο. Άραγε θα είχαμε τον περσινό; Ή μήπως κάποιον καινούριο; Κι αυτός θα ήταν το ίδιο καλός; Βλέπετε, ο παλιός, ακόμα και τη βίτσα να κρατούσε, στο τέλος της χρονιάς είχε μάθει τα χούγια μας κι εμείς τα δικά του και είχαν ταιριάξει τα χνώτα μας. Οπότε, όσες βιτσιές κι αν είχαμε φάει στις παλάμες μας, εμείς μέχρι το τέλος του χρόνου τον αγαπούσαμε.
Βοηθούσαν, βέβαια και οι γονείς μας σ΄αυτό. Δεν τολμούσαμε να πάμε στη μάνα μας να διαμαρτυρηθούμε για τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος ήταν πολύ ιερός, όπως και τον παπά-Μανώλη . Αν της λέγαμε ότι τις φάγαμε από τον δάσκαλο, τότε η μάνα μας δεν ρωτούσε "γιατί;" Δεν έψαχνε να βρει ποιος φταίει. Ήταν σίγουρο ότι εμείς φταίγαμε που σαν μικρά παιδιά κάτι κάναμε στο δάσκαλό μας και τον αναγκάσαμε να μας δείρει. Οπότε καλά μας έκανε. Και μας τις έβρεχε κι η μάνα μας αποπάνω. Κι έτσι, ο δάσκαλός μας, κι από εμάς κι απ' τους γονείς μας, έχαιρε απεριορίστου σεβασμού. Δεν έχει σημασία αν είχε δίκιο ή άδικο κι ούτε το ψάχναμε, σημασία είχε όλη η φιλοσοφία περί της αξίας του δασκάλου, όλη η στάση της οικογένειας για το λειτούργημα του δασκάλου, που εμείς είχαμε μάθει να σεβόμαστε βαθειά από την οικογένειά μας. Και μετά ερχόταν η πρώτη μέρα, αυτή η πρώτη μέρα στο σχολείο. Μέλι κι αγωνία. Εκεί να ανεβαίνουμε τα σκαλιά με καθαρά ρούχα και φρεσκοχτενισμένα μαλλιά σε κοτσιδάκι πιασμένα. Μια πρώτη ντροπή για τους συμμαθητές μας, πώς θα τους ξαναδούμε; θα μας θυμούνται; θα είναι και φέτος φίλοι μας; θα μας παίζουν; το πρώτο τέταρτο αγωνίας στα μάτια μας και στο μυαλό μας. Αγιασμός και τρέχοντας στις τάξεις, μπορεί την πρώτη μέρα να παίρναμε και τα βιβλία μας. Αχ! αυτά τα βιβλία... πόσο υπέροχα μύριζαν έτσι καινούρια που ήταν. Τα ξεφυλίζαμε και χώναμε μέσα τους όλο το πρόσωπό μας, εκεί... να πνιγούμε στις μυρωδιές, στα χρώματα, στα γράμματα. Δεν προχωρούσαμε παραπέρα, δεν διαβάζαμε, μέναμε μέχρι εκεί. Ενστικτωδώς δεν θέλαμε να αγχωθούμε με τα μαθήματα αυτή την πρώτη μέρα χαράς. Μόνο να κοιτάζουμε θέλαμε. Τι ωραία βιβλία... και πολλάαααααα!!! Πω, πω φέτος θα έχει διάβασμα. Μας έδινε και η κυρία (δασκάλα) το μαγικό χαρτάκι με τα απαραίτητα, μεγάλη χαρά θα πηγαίναμε για ψώνια: 5 μολύβια, 5 γόμες για στυλό και μολύβι μισή-μισή, φέτος είμασταν σε μεγαλύτερη τάξη θα μαθαίναμε να γράφουμε και με στυλό 2 ξύστρες σιδερένιες 5 τετράδια μπλε - αντιγραφής, εκθέσεων, ορθογραφίας, αριθμητικής, πρόχειρο 1 φυτολόγιο (αυτό τι να είναι άραγε;) 1 μπλοκ ζωγραφικής με ένα κουτί ξυλομπογιάδες 1 μπλοκ φύλλα γλασσέ 1 ψαλιδάκι και μία κόλλα κλπ κλπ κλπ "Φέτος, έχω και μεγαλύτερη χαρά. Θα πάρω καινούρια σάκα, μου το υποσχέθηκε από πέρυσι η μαμά μου. Τρία χρόνια είχα την ίδια, φέτος θα μπω και σε νέα αίθουσα δεν θα πρέπει να πάρω καινούρια; Όπως, επίσης, θα πάρω και καινούρια μπλε ποδιά, με ένα κάτασπρο λευκό γιακαδάκι, σαν να έχει καθίσει ένα περιστεράκι στο λαιμό μου. Η μαμά μου υποσχέθηκε ότι η ποδιά μου θα έχει και πολλές πιέτες. Για να κάνω περιστροφές γύρω από τον εαυτό μου και να ανοίγει σαν λουλούδι. Πέρυσι η ποδιά μου δεν είχε πιέτες και η φίλη μου η Γιούλη που είχε μία τέτοια ποδιά γύριζε και άνοιγε κι έδειχνε τόσο μα τόσο όμορφη. Κι εγώ ζήλεψα." Αγοράζαμε τα σχολικά, τη σάκα, την ποδιά. Όλα εκεί σε μία γωνιά, στο σαλόνι τα έβαζε η μαμά, μην πάμε και τα χαλάσουμε μέχρι την άλλη μέρα. Κι έκλεινε και το σαλόνι, γιατί το σαλόνι το κλείναμε, ήταν καλό δωμάτιο, για τους ξένους. Αλλά εγώ το βράδυ είχα αγωνία, περίμενα να κοιμηθούν όλοι κι άνοιγα σιγά σιγά την πόρτα και περιεργαζόμουνα τα σχολικά μου. Τα μύριζα, τα άγγιζα, ανοιγόκλεινα τη σάκα μου, να δω δουλεύει καλά η κλειδαριά; έκανα δοκιμές, φόραγα και την ποδιά μου, να δω θα κάνει κύκλους μεγάλους όταν γυρίζω γύρω γύρω; Κι έτσι ξεκινούσε η χρονιά, με αγωνία. Και στα μέσα της χρονιάς κουραζόμασταν και μας φώναζε η μάνα μας να διαβάσουμε κι εμείς δεν είχαμε νου... βαριόμασταν. Αρχίζαμε να διαμαρτυρόμαστε για το σχολείο. Πότε θα τελειώσει, φωνάζαμε.... Κι έλεγε η μάνα μας "όταν θα μεγαλώσετε θα σας λείψει, θα το αναζητήσετε. Χαρείτε το τώρα που μπορείτε" Αλλά εμείς δεν την ακούγαμε... Και τώρα μεγαλώσαμε και μας έχει λείψει το σχολείο και το αναζητάμε.... Όλες αυτές τις στιγμές τις αναζητάμε... Και ξεκινάει ένας κύκλος πάλι... με τα παιδιά μας, τώρα να έχουν τις ίδιες αγωνίες και χαρές, την ίδια κούραση και βαριεμάρα κι εμείς να τους φωνάζουμε "όταν θα μεγαλώσετε θα σας λείψει, θα το αναζητήσετε. Χαρείτε το τώρα που μπορείτε"
από ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ...ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
Σεπτέμβριος, ο μέγας μήνας των σχολείων. Και πώς να μην είναι μέγας, τώρα πια για εμάς που ξεσχολήσαμε και νοσταλγούμε, αλλά και για τα παιδιά που, κουρασμένα από το καλοκαίρι, ανυπομονούν να τρέξουν πάλι στη τάξη τους και στους φίλους τους. Μικρή, θυμάμαι, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το σχολείο μου, είχα φοβερή αγωνία. Σκεφτόμουν συνεχώς τους συμμαθητές μου, πόσο ήθελα να τους ξαναδώ. Αναρωτιόμουν τη νέα μου δασκάλα ή δάσκαλο. Άραγε θα είχαμε τον περσινό; Ή μήπως κάποιον καινούριο; Κι αυτός θα ήταν το ίδιο καλός; Βλέπετε, ο παλιός, ακόμα και τη βίτσα να κρατούσε, στο τέλος της χρονιάς είχε μάθει τα χούγια μας κι εμείς τα δικά του και είχαν ταιριάξει τα χνώτα μας. Οπότε, όσες βιτσιές κι αν είχαμε φάει στις παλάμες μας, εμείς μέχρι το τέλος του χρόνου τον αγαπούσαμε.
Βοηθούσαν, βέβαια και οι γονείς μας σ΄αυτό. Δεν τολμούσαμε να πάμε στη μάνα μας να διαμαρτυρηθούμε για τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος ήταν πολύ ιερός, όπως και τον παπά-Μανώλη . Αν της λέγαμε ότι τις φάγαμε από τον δάσκαλο, τότε η μάνα μας δεν ρωτούσε "γιατί;" Δεν έψαχνε να βρει ποιος φταίει. Ήταν σίγουρο ότι εμείς φταίγαμε που σαν μικρά παιδιά κάτι κάναμε στο δάσκαλό μας και τον αναγκάσαμε να μας δείρει. Οπότε καλά μας έκανε. Και μας τις έβρεχε κι η μάνα μας αποπάνω. Κι έτσι, ο δάσκαλός μας, κι από εμάς κι απ' τους γονείς μας, έχαιρε απεριορίστου σεβασμού. Δεν έχει σημασία αν είχε δίκιο ή άδικο κι ούτε το ψάχναμε, σημασία είχε όλη η φιλοσοφία περί της αξίας του δασκάλου, όλη η στάση της οικογένειας για το λειτούργημα του δασκάλου, που εμείς είχαμε μάθει να σεβόμαστε βαθειά από την οικογένειά μας. Και μετά ερχόταν η πρώτη μέρα, αυτή η πρώτη μέρα στο σχολείο. Μέλι κι αγωνία. Εκεί να ανεβαίνουμε τα σκαλιά με καθαρά ρούχα και φρεσκοχτενισμένα μαλλιά σε κοτσιδάκι πιασμένα. Μια πρώτη ντροπή για τους συμμαθητές μας, πώς θα τους ξαναδούμε; θα μας θυμούνται; θα είναι και φέτος φίλοι μας; θα μας παίζουν; το πρώτο τέταρτο αγωνίας στα μάτια μας και στο μυαλό μας. Αγιασμός και τρέχοντας στις τάξεις, μπορεί την πρώτη μέρα να παίρναμε και τα βιβλία μας. Αχ! αυτά τα βιβλία... πόσο υπέροχα μύριζαν έτσι καινούρια που ήταν. Τα ξεφυλίζαμε και χώναμε μέσα τους όλο το πρόσωπό μας, εκεί... να πνιγούμε στις μυρωδιές, στα χρώματα, στα γράμματα. Δεν προχωρούσαμε παραπέρα, δεν διαβάζαμε, μέναμε μέχρι εκεί. Ενστικτωδώς δεν θέλαμε να αγχωθούμε με τα μαθήματα αυτή την πρώτη μέρα χαράς. Μόνο να κοιτάζουμε θέλαμε. Τι ωραία βιβλία... και πολλάαααααα!!! Πω, πω φέτος θα έχει διάβασμα. Μας έδινε και η κυρία (δασκάλα) το μαγικό χαρτάκι με τα απαραίτητα, μεγάλη χαρά θα πηγαίναμε για ψώνια: 5 μολύβια, 5 γόμες για στυλό και μολύβι μισή-μισή, φέτος είμασταν σε μεγαλύτερη τάξη θα μαθαίναμε να γράφουμε και με στυλό 2 ξύστρες σιδερένιες 5 τετράδια μπλε - αντιγραφής, εκθέσεων, ορθογραφίας, αριθμητικής, πρόχειρο 1 φυτολόγιο (αυτό τι να είναι άραγε;) 1 μπλοκ ζωγραφικής με ένα κουτί ξυλομπογιάδες 1 μπλοκ φύλλα γλασσέ 1 ψαλιδάκι και μία κόλλα κλπ κλπ κλπ "Φέτος, έχω και μεγαλύτερη χαρά. Θα πάρω καινούρια σάκα, μου το υποσχέθηκε από πέρυσι η μαμά μου. Τρία χρόνια είχα την ίδια, φέτος θα μπω και σε νέα αίθουσα δεν θα πρέπει να πάρω καινούρια; Όπως, επίσης, θα πάρω και καινούρια μπλε ποδιά, με ένα κάτασπρο λευκό γιακαδάκι, σαν να έχει καθίσει ένα περιστεράκι στο λαιμό μου. Η μαμά μου υποσχέθηκε ότι η ποδιά μου θα έχει και πολλές πιέτες. Για να κάνω περιστροφές γύρω από τον εαυτό μου και να ανοίγει σαν λουλούδι. Πέρυσι η ποδιά μου δεν είχε πιέτες και η φίλη μου η Γιούλη που είχε μία τέτοια ποδιά γύριζε και άνοιγε κι έδειχνε τόσο μα τόσο όμορφη. Κι εγώ ζήλεψα." Αγοράζαμε τα σχολικά, τη σάκα, την ποδιά. Όλα εκεί σε μία γωνιά, στο σαλόνι τα έβαζε η μαμά, μην πάμε και τα χαλάσουμε μέχρι την άλλη μέρα. Κι έκλεινε και το σαλόνι, γιατί το σαλόνι το κλείναμε, ήταν καλό δωμάτιο, για τους ξένους. Αλλά εγώ το βράδυ είχα αγωνία, περίμενα να κοιμηθούν όλοι κι άνοιγα σιγά σιγά την πόρτα και περιεργαζόμουνα τα σχολικά μου. Τα μύριζα, τα άγγιζα, ανοιγόκλεινα τη σάκα μου, να δω δουλεύει καλά η κλειδαριά; έκανα δοκιμές, φόραγα και την ποδιά μου, να δω θα κάνει κύκλους μεγάλους όταν γυρίζω γύρω γύρω; Κι έτσι ξεκινούσε η χρονιά, με αγωνία. Και στα μέσα της χρονιάς κουραζόμασταν και μας φώναζε η μάνα μας να διαβάσουμε κι εμείς δεν είχαμε νου... βαριόμασταν. Αρχίζαμε να διαμαρτυρόμαστε για το σχολείο. Πότε θα τελειώσει, φωνάζαμε.... Κι έλεγε η μάνα μας "όταν θα μεγαλώσετε θα σας λείψει, θα το αναζητήσετε. Χαρείτε το τώρα που μπορείτε" Αλλά εμείς δεν την ακούγαμε... Και τώρα μεγαλώσαμε και μας έχει λείψει το σχολείο και το αναζητάμε.... Όλες αυτές τις στιγμές τις αναζητάμε... Και ξεκινάει ένας κύκλος πάλι... με τα παιδιά μας, τώρα να έχουν τις ίδιες αγωνίες και χαρές, την ίδια κούραση και βαριεμάρα κι εμείς να τους φωνάζουμε "όταν θα μεγαλώσετε θα σας λείψει, θα το αναζητήσετε. Χαρείτε το τώρα που μπορείτε"
yannidakis – ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ (ΟΠΑΠ) AΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
338. ΧΑΜΙΛΤΟΝ - ΡΕΙΝΤΖΕΡΣ (2) 1-2
352. ΑΜΒΟΥΡΓΟ - ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ (1) 1-1
425. ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ - ΠΑΟΚ (2) 0-0
447. ΑΓΙΑΞ - ΒΙΛΕΜ π1 (1) 2-0
703. ΣΕΡΒΙΑ π6,5 - ΤΟΥΡΚΙΑ (1) 82-83
473. ΣΑΝ ΛΟΡΕΝΘΟ - ΒΕΛΕΖ ΣΑΡΣΦΙΛΝΤ (1) 0-0
δελτία: 0/3 :[ προβλέψεις: 3/6
338. ΧΑΜΙΛΤΟΝ - ΡΕΙΝΤΖΕΡΣ (2) 1-2
352. ΑΜΒΟΥΡΓΟ - ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ (1) 1-1
425. ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ - ΠΑΟΚ (2) 0-0
447. ΑΓΙΑΞ - ΒΙΛΕΜ π1 (1) 2-0
703. ΣΕΡΒΙΑ π6,5 - ΤΟΥΡΚΙΑ (1) 82-83
473. ΣΑΝ ΛΟΡΕΝΘΟ - ΒΕΛΕΖ ΣΑΡΣΦΙΛΝΤ (1) 0-0
δελτία: 0/3 :[ προβλέψεις: 3/6
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
yannidakis - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΥ: ΜΕΘΟΔΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΩΝ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 24 Ιουλίου 2007
ΜΕΘΟΔΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΩΝ
Μια από τις βασικότερες πηγές του άγχους είναι, οι εκκρεμότητες. Είναι αδύνατο να μην έχει νοιώσει ο καθένας μας την πίεση εκείνη που καταλήγει σε ένα αποπνικτικό αίσθημα άγχους.
Δεν έχω σκοπό να αναλύσω σήμερα στοιχεία ή χαρακτηριστικά του άγχους, όμως σημειώνω πως το άγχος προκαλείται από πολύ συγκεκριμένες αιτίες και εκεί είναι που πρέπει να εστιάσει ο καθένας.
Οι εκκρεμότητες είναι ένα σύνολο δραστηριοτήτων που απαιτούν τη δική μας ενεργοποίηση για να συμβούν. Με αυτές επιτυγχάνονται κάποιοι στόχοι ή απλά πραγματοποιούνται ορισμένες υποχρεώσεις προς εμάς τους ίδιους ή άλλους.
Η λέξη πρόγραμμα –που αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου- είναι το κλειδί. Γιατί λύση δεν είναι η αποφυγή ή χρονική παράταση των υποχρεώσεών μας, όμως ο προγραμματισμός τους.
Η μη επίλυση ή τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μας, έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευσή τους και κατ’ επέκταση τη δημιουργία χαοτικής κατάστασης. Σε τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος πραγματικά δεν ξέρει τι να πρωτοκάνει! Οι προτεραιότητες χάνονται σε ένα «βουνό» προβλημάτων, με αποτέλεσμα το άγχος, η ένταση και έλλειψη ψυχραιμίας (ανάλογα και με το χαρακτήρα του ανθρώπου) να αποτελούν αναπόφευκτές επιπτώσεις.
Η πλέον πιο πρακτική λύση που θα αποτελέσει και τη σωσίβια λέμβο στην όλη κατάσταση πανικού, είναι η αρχειοποίηση των εκκρεμοτήτων σε έντυπη ή ψηφιακή μορφή. Βλέποντας τις εκκρεμότητες συνοπτικά, μπορούμε να προβούμε σε περαιτέρω επεξεργασία όπως το να βάλουμε προτεραιότητες και σίγουρα να βάλουμε χρονικά περιθώρια για την κάθε μια.
Με αυτό τον τρόπο παύουμε να σκεφτόμαστε συγχρόνως το σύνολο, κάτι που τελικά γεμίζει το πεδίο σκέψης μας με πυκνό καπνό αβεβαιότητας και επικεντρωνόμαστε σε επιμέρους δραστηριότητες γνωρίζοντας πως όταν έρθει η στιγμή θα μας απασχολήσουν και οι επόμενες.
Το πρόγραμμα είναι ο σπουδαιότερος συνεργάτης στον επαγγελματικό μας χώρο, αλλά και στην προσωπική μας ζωή. Μια ζωή που πλέον γίνεται αντιληπτό πως μπορεί να «χωρέσει» και πιο ευχάριστες δραστηριότητες ψυχαγωγίας και ρομαντισμού ακόμα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)