(0:01-1:49) Πέρασε ο χρόνος, άλλαξαν οι προτεραιότητες. Θυμάται τα όνειρά της τότε που ένοιωθε πως το μέλλον βρίσκεται στη χούφτα της και ο κόσμος την περίμενε να τον κατακτήσει και να τον αλλάξει, όμως τελικά ο χρόνος, ο χρόνος πέρασε και τώρα κοιτάει εδώ και πίσω της για το πως την κατάντησε. Κι όταν το πρώτο συμπέρασμα βγαίνει τότε ρίχνει ένα δάκρυ προσπαθώντας να βρει τις πιθανότητες για το αύριο.
Κι όμως η απόγνωση αυτή δεν ήταν τότε. Τότε που τόσο δύσκολα μπορούσε κανείς να ικανοποιήσει τα “θέλω” της. Τότε κοιτούσε γύρω της και έβλεπε καφέ ξεραμένα φύλλα να έχουν πέσει, δεν έδινε σημασία. Όχι όπως σήμερα που βλέπει τα γερασμένα φύλλα να εξαϋλώνονται και έναν ουρανό με ομίχλη να σκεπάζει τον βαρύ χειμώνα που έρχεται. Ακούει την μόδα να περνάει από μπροστά της και να αλλάζει την ιστορία σαν ένα τρένο με λιγοστές στάσεις από το οποίο προσπαθεί να καταπιαστεί. Κι όταν το τρένο αναχωρεί κι εκείνη βρίσκεται στο ίδιο σημείο, τότε το μόνο που γραπώνει είναι ένα όπλο έτοιμη να το χρησιμοποιήσει. Όμως εκείνη τη στιγμή κοιτά ξανά γύρω της βλέποντας τα καφέ φύλλα, όπως τότε.
Λίγο πριν η ομίχλη σκεπάσει τον βαρύ χειμώνα, εσύ κρατήσου στις ελπίδες σου. Εκείνη δαγκώνει τα χείλη και κρατιέται. Σκέφτεται να απαντήσει πως είναι εύκολο να το εκφράζεις, αν όμως οι ελπίδες περάσουν από μπροστά σου σαν εκείνο το τρένο, τότε τι κάνεις; Και τότε έχει την απάντηση η ίδια: θα προσποιηθεί πως πάει να τις χτίσει από την αρχή και τότε γυρνώντας αντικρίζει πράσινο γρασίδι, ανθισμένα λουλούδια και την άνοιξη της ζωής της.
(1:50-2:46) Τι αστείο που είναι! Οι εποχές αλλάζουν όπως τις σκέψεις και την ψυχολογία σαν ένα σκηνικό ταινίας που περνά στα γρήγορα (σαν εκείνο το τρένο). Γι’ αυτό γυρίζει πίσω βλέποντας τα καφέ φύλλα και πατάει πάνω τους συνθλίβοντάς τα και προχωρά στην σκιά της ομίχλης του βαρύ χειμώνα σκίζοντας με το κορμί της τα σύννεφα και πέφτει στον σωρό απ’ το χιόνι στο έδαφος. Δηλώνει νικήτρια, χαμογελάει και παλεύει :[
