Καληνωρίσματα. Στην ανάλυση για τις Αυτοδιοίκητες εκλογές της πρώτης Κυριακής έγραψα πως νικητές ήταν τελικά (και πάλι) όλοι. Αριστεροί, Δεξιοί, Εθνικιστές, Απέχοντες (κι αυτούς με κεφαλαίο παρακαλώ), εκλεγμένοι και μη εκλεγμένοι.
Η δεύτερη Κυριακή όμως είχε ξεκάθαρα αποτελέσματα και πολιτικά μηνύματα. Και το βασικότερο είναι αυτό που είχε να κάνει με τη Νέα Δημοκρατία ο πρόεδρος της οποίας αποφάσισε να χαράξει στρατηγική προεκλογικής εκστρατείας βασιζόμενος στο Μνημόνιο. Η αντίδραση σε αυτό θα έφερνε σίγουρα αρκετούς αρνητικούς ψήφους στο κόμμα του, όπως κι έγινε και ναι, η Νέα Δημοκρατία όντως μείωσε την ψαλίδα με το ΠΑΣΟΚ χωρίς όμως να υπολογίζει κανείς το ποσοστό της αποχής που ήταν μεγάλο και προήρθε βασικά από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι παραδοσιακά συσπειρώνονται πριν τις βουλευτικές εκλογές. Στην δεύτερη Κυριακή όμως η βόμβα του “αντι-μνημονίου” έσκασε στα χέρια του κυρίου Σαμαρά. Οι πολίτες έδειξαν να ψηφίζουν με βάση την αλλαγή, με βάση τα νέα πρόσωπα όπου αυτά προβλήθηκαν με αισιόδοξα μηνύματα και δεν υπέπεσαν στο λάθος της μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Το αποτέλεσμα; Γαλάζια κάστρα να γκρεμίζονται και πολιτικοί που έφερναν μαζί τους το “νέο” του κυρίου Σαμαρά, όπως ο Βασίλης Κικίλιας να ηττούνται. Ουσιαστικά, ποτέ η Νέα Δημοκρατία δεν κέρδισε τίποτα από αυτές τις εκλογές. Όπως αντίστοιχα το ΠΑΣΟΚ δεν έδειξε να έχασε εφόσον ο χάρτης των Περιφερειών και Δήμων βάφτηκε πράσινος.
Ποιός τότε ήταν ο νικητής; Μα, ο εχθρός της Δημοκρατίας, η αποχή. Η αποχή έφτασε ή ξεπέρασε το 50% και έστειλε τα γνωστά μηνύματα που ακούστηκαν πολλάκις αυτές τις μέρες. Η αλήθεια είναι ότι σε όλες τις τελευταίες εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης η αποχή ήταν σημαντικό νούμερο, οπότε το 50% δεν ήρθε ξαφνικά από το μηδέν. Σίγουρα όμως προβλημάτισε. Ο κόσμος δεν απείχε απαραίτητα λόγω του Μνημονίου, ήταν απών διαμαρτυρόμενος για το πολιτικό σύστημα, ή επειδή στην περιφέρεια του δεν υπήρχαν εκφραστές του δικού του οράματος για τον τόπο. Όμως όπως ψηφίζει ο καθένας κάποιο κόμμα για τον έναν ή τον άλλο λόγο, έτσι και η Αποχή δικαιωματικά αξίζει να ονομάζεται νικήτρια των εκλογών του 2010. Εξάλλου, ενδιαφέρον προκαλεί η
ψηφοφορία που διοργανώνει το
yannidakis.net και δείχνει πως ο κόσμος ψήφισε με βάση τα τοπικά προβλήματα, αφήνοντας δεύτερη την αποχή, στέλνοντας ένα αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον.
Αν όμως αναλωθούμε στο να ψάχνουμε νικητές και χαμένους στις τελευταίες εκλογές, τότε μάλλον έχουμε χάσει το γενικό νόημα. Η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα αλλάζει. Αργά ίσως όμως η εποχή των συνασπισμένων κομμάτων ξεκινά, θα το διαπιστώσουμε σε λίγο καιρό με τις δράσεις του κόμματος της Ντόρας Μπακογιάννη. Σημασία λοιπόν δεν έχει η νίκη ή η ήττα, καθώς ο αγώνας ξεκινά μετά τις εκλογές. Σημασία έχει η ενωτική διάθεση των πολιτικών δυνάμεων και η συνεργασία που θα επιδείξουν με τους πολίτες για το καλό του τόπου, το κοινό καλό.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΙΚΗΤΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ :[
