Διαβάστε περισσότερα.. »
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
yannidakis - ΣΧΟΛΙΟ ΤΣΙ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Δε με ενδιαφέρει αν το έστειλαν έλληνες τρομοκράτες, φοιτητές ή μόνο ανθέλληνες που θέλουν να πλήξουν το όνομα της χώρας μας, όμως κάποιοι τελευταία προσπαθούν να συνδέσουν το όνομα της χώρας μας με την τρομοκρατία. Το κάνουν με ιδιαίτερα άκομψο τρόπο, δεν στέλνουν κανένα πολιτικό μήνυμα και αντιθέτως φέρνουν απέναντί τους τον λαό που επίσης διαμαρτύρεται για τα πολιτικά δρώμενα χωρίς όμως βία και τρομοκρατία
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Καληνωρίσματα. Την πρώτη Δευτέρα του Δεκέμβρη το θέμα της ενότητας ήταν η αιώνια ζωή. Αναρωτηθήκαμε για το αν τελικά ένας άνθρωπος επιθυμεί την αιώνια ζωή ή προτιμά τον φυσικό θάνατο σε φυσιολογικά πλαίσια. Το ζήτημα εξετάστηκε από πρακτικής και φιλοσοφικής πλευράς, ενώ αφορμή υπήρξε μια νέα επιστημονική μέθοδος επιστημόνων.
Η νικήτρια απάντηση ήταν ξεκάθαρη. Η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών προτίμησε να μην παρέμβει στη φύση βιώνοντας τον θάνατο όταν αυτός έρθει. Το ποσοστό τους ανήλθε στο 78% στέλνοντας ένα καλό μήνυμα στις υπερβολές της επιστήμης και της τεχνολογίας. Αντίθετα ένα σεβαστό 21% επέλεξε την αιώνια ζωή για τον εαυτό του εκφράζοντας παράλληλα αρκετές επιφυλάξεις στα σχόλια του.
Επόμενο “ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ” θα έχουμε την ερχόμενη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011, πρώτο για το χρόνο στο yannidakis με ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα :[
καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο. Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης). Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο. Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης). Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΟΠΑΠ) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
229. ΓΑΝΔΗ - ΚΛΑΜΠ ΜΠΡΙΖ (1) 0-2
231. ΑΝΤΕΡΛΕΧΤ - ΛΙΡΣ (1) 6-0
δελτίο: 0 :[ προβλέψεις: 1/2
229. ΓΑΝΔΗ - ΚΛΑΜΠ ΜΠΡΙΖ (1) 0-2
231. ΑΝΤΕΡΛΕΧΤ - ΛΙΡΣ (1) 6-0
δελτίο: 0 :[ προβλέψεις: 1/2
yannidakis - ΣΧΟΛΙΟ ΤΣΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Οι καιρικές συνθήκες τίναξαν τις Χριστουγεννιάτικες εκδρομές στον αέρα. Τουριστικά εορταστικά ταξίδια, επαγγελματικά ταξίδια που έληξαν και είχαν προορισμό την επιστροφή στην οικογένεια, όλοι εγκλωβισμένοι στα μεγαλύτερα αεροδρόμια της Ευρώπης χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Εδώ και δυο μέρες πρόσωπο της οικογένειας μου, προσπαθεί να έρθει στην Ελλάδα και το Ηράκλειο για λίγες μέρες διακοπών, όμως όταν ο καιρός κάνει κουμάντο, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο λίγοι τελικά είμαστε
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010
yannidakis - ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: ΚΑΤΑΘΗΝΑΪΚΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ ΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 22 Δεκεμβρίου 2008
ΚΑΤΑΘΗΝΑΪΚΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ ΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ
Θα έχετε ακούσει ή παρατηρήσει που λέμε πως ότι βλέπουμε στην Αμερική το υιοθετούμε και εδώ ως τρόπο συμπεριφοράς και συνήθεια. Σε μικρότερη κλίμακα το ίδιο συμβαίνει με την Αθήνα και τις μικρότερες πόλεις. Αλλοδαποί; Emo; Ομοφυλόφιλοι; Κουκουλοφόροι; Όσα (παραδείγματα) θέλετε!
Όμως αυτό που έγινε χθες στο Ηράκλειο δεν είχε προηγούμενο. Από μέρες τώρα φίλαθλοι του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού ετοιμαζόντουσαν για πόλεμο. Οι Κρητικοί ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για το γνωστό θέμα με το ιδιοκτησιακό και προειδοποιούσαν να μην κατεβούν από την Αθήνα φίλαθλοι.
Χθες το πρωί πέρασα μια βόλτα από το κέντρο για αναγνωριστικές κινήσεις. Οι «πράσινοι» είχαν ξεχυθεί στο κέντρο της πόλης και ανενόχλητοι πείραζαν (σχετικά κόσμια) τους διερχόμενους, ενώ πάρα πολλοί ζητιάνευαν.
«Απ’ το πρωί δεν έχω φάει τίποτα. Δώσε μου δυο-τρία ευρώ να πάρω κάτι να φάω», έλεγαν αρκετοί στους διερχόμενους (ευτυχώς όχι σε μένα) τα αμέτρητα πρεζόνια με τα πρησμένα μάτια που στη μία τσέπη είχαν κουκούλα και στην άλλη λίγη πρέζα ακόμη!
Ο αγώνας άρχισε κι ο πόλεμος δεν άργησε να ξεκινήσει. (δε θα κάνω πολεμική αναφορά)Το Παγκρήτιο διαλύθηκε από τη μεριά τους ολοσχερώς (καρέκλες, εξοπλισμός, καντίνα, σκάλες, τουαλέτες, προαύλιο) όμως έφαγαν πολύ ξύλο. Γιατί οι ταραξίες εδώ δεν είναι τόσο ενεργοί, είναι όμως κρητικοί…
Και ύστερα έφυγαν. Διέλυσαν ότι τζαμαρία και αυτοκίνητο βρήκαν μπροστά τους, οι αστυνομικοί δεν άφησαν τους κρητικούς να τους φιλοξενήσουν λίγο ακόμα. Και έφτασαν στο καράβι.
Την ίδια ώρα έπεσε τηλεφώνημα για βόμβα στο πλοίο της ίδιας εταιρείας που εκτελούσε το αντίθετο δρομολόγιο (Πειραιάς-Ηράκλειο). Τελικά, τους τάισαν δωρεάν εδώ κάτω για να μη διαλύσουν το πλοίο, ότι δεν έκαναν ζημιές.
Δεδομένο: Διαλύθηκε το Ηράκλειο από Αθηναίους (;) Τα απομεινάρια είναι σπασμένα και τα λάφυρα; τα αίματα τους ποτισμένα σε γήπεδο και δρόμους.
Η ερώτηση: Πως πρεζόνια χωρίς ούτε ευρώ στην τσέπη, βρήκαν ακτοπλοϊκά εισιτήρια αλλά και για το γήπεδο; Ε;
Εγώ λέω εκεί πάνω στην Αθήνα να βάλουν στον κώλο τους την ιστορία των ομάδων τους. Και να φτιάξουν γήπεδα να χωράνε τους αλήτες τους. Σταματώ εδώ παρουσιάζοντας μεγάλη αυτοσυγκράτηση.
ΜΥΘΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΤΟΠΟ ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟ
Μια φορά σε έναν καιρό σε μια μέση μικροαστή γειτονιά του Λοτζ στην Πολωνία, η 
Ανίτα και η Τάνια κατοικούν μαζί. Δεν είναι παρά ένα τυπικό απόγευμα Παρασκευής. Ο κόσμος μαζεύεται γύρω απ’ το τζάκι ή κάνει μια γρήγορη βόλτα ανάμεσα στις μικρές γραφικές γέφυρες που έχουν σκεπαστεί απ’ το χιόνι. Απ’ τα ηχεία της πόλης έχουν ήδη ξεκινήσει χριστουγεννιάτικες μελωδίες ενώ το στολισμένο τοπίο είναι γεμάτο χρώματα και αρώματα από γλυκά και ζεστή σοκολάτα. Η Ανίτα έχει μόλις γυρίσει απ’ τη δουλειά και η Τάνια απ’ την τελευταία μέρα σχολείου. Ξεκινούν οι διακοπές των Χριστουγέννων. Μόνες, χωρίς τους γονείς τους καλούνται να τα βγάλουν πέρα με όσα χρήματα κερδίζει η Ανίτα απ’ το ταξιδιωτικό γραφείο που εργάζεται. Είναι όμως δύο αγαπημένες αδερφές. Κατάξανθες με γαλανά μάτια έχουν 12 ολόκληρα χρόνια διαφορά καθώς πριν λίγες μέρες η Ανίτα έγινε 27 ετών.
Ανίτα και η Τάνια κατοικούν μαζί. Δεν είναι παρά ένα τυπικό απόγευμα Παρασκευής. Ο κόσμος μαζεύεται γύρω απ’ το τζάκι ή κάνει μια γρήγορη βόλτα ανάμεσα στις μικρές γραφικές γέφυρες που έχουν σκεπαστεί απ’ το χιόνι. Απ’ τα ηχεία της πόλης έχουν ήδη ξεκινήσει χριστουγεννιάτικες μελωδίες ενώ το στολισμένο τοπίο είναι γεμάτο χρώματα και αρώματα από γλυκά και ζεστή σοκολάτα. Η Ανίτα έχει μόλις γυρίσει απ’ τη δουλειά και η Τάνια απ’ την τελευταία μέρα σχολείου. Ξεκινούν οι διακοπές των Χριστουγέννων. Μόνες, χωρίς τους γονείς τους καλούνται να τα βγάλουν πέρα με όσα χρήματα κερδίζει η Ανίτα απ’ το ταξιδιωτικό γραφείο που εργάζεται. Είναι όμως δύο αγαπημένες αδερφές. Κατάξανθες με γαλανά μάτια έχουν 12 ολόκληρα χρόνια διαφορά καθώς πριν λίγες μέρες η Ανίτα έγινε 27 ετών.- “Πες μου. Πως θέλεις να περάσεις τις φετινές σου διακοπές. Διάλεξε κάτι που θέλεις να κάνουμε” η Ανίτα ρώτησε στοργικά την αδερφή της ενώ μαγείρευε.
- “Θέλω να κάτσουμε δίπλα στο τζάκι και να μου λες ιστορίες απ’ τους γονείς μας κι αν κάτι δε θυμάσαι, τότε θα το συμπληρώνουμε μαζί, με τη φαντασία μας” απάντησε με ενθουσιασμό μικρού παιδιού η Τάνια. Η Ανίτα σάστισε για λίγο. Δεν ήξερε τι να πει στην μικρή αγαπημένη της. Σίγουρα δικαιούνταν να ξέρει όλα όσα μπορούσε η ίδια να ανακαλέσει απ’ τη μνήμη της. Θα ήταν όμως μια πολύπονη διαδικασία.
- “Θέλω να κάτσουμε δίπλα στο τζάκι και να μου λες ιστορίες απ’ τους γονείς μας κι αν κάτι δε θυμάσαι, τότε θα το συμπληρώνουμε μαζί, με τη φαντασία μας” απάντησε με ενθουσιασμό μικρού παιδιού η Τάνια. Η Ανίτα σάστισε για λίγο. Δεν ήξερε τι να πει στην μικρή αγαπημένη της. Σίγουρα δικαιούνταν να ξέρει όλα όσα μπορούσε η ίδια να ανακαλέσει απ’ τη μνήμη της. Θα ήταν όμως μια πολύπονη διαδικασία.
Το βράδυ πραγματικά έκατσαν δίπλα στο τζάκι μασουλώντας αργά τα κάστανα που είχαν ψήσει δίπλα στη φωτιά σκεπασμένες με την μάλλινη κουβέρτα. “Η ιστορία που θα σου πω είναι μεγάλη, γιατί ο μπαμπάς και η μαμά έρχονται από τόπους μακρινούς. Εκείνος έρχεται απ’ τη μακρινή Αίγυπτο και η μαμά ήταν από τη Ρωσία τότε που ήταν τόσο όμορφο να είσαι ρώσος. Από πλούσιες οικογένειες και οι δύο έζησαν πολύ όμορφα παιδικά χρόνια. Να, όπως τα ονειρευόμασταν πάντα εμείς, με τους γονείς μας δίπλα και πολλούς φίλους και παιχνίδια και ξεγνοιασιά”. Η Ανίτα σταμάτησε για λίγο. Η Τάνια είχε ήδη δακρύσει, οπότε δεν είχε νόημα και για κείνη να κρύβει την ευαισθησία της. Βρήκε όμως τη δύναμη να συνεχίσει: “Μετά από χρόνια όμως η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και τα μικρά κράτη που δημιουργηθήκαν έπεσαν σε μαρασμό και φτώχια. Η οικογένεια της μαμάς μας έχασε όλα τα πλούτη όταν σκότωσαν τον παππού μας κλέβοντάς του πολύ απ’ την περιουσία του. Η γιαγιά, φτωχή πια, πήρε την κόρη της και έφυγαν απ’ τη χώρα για την Ευρώπη που τα πράγματα ήταν καλύτερα. Έφτασαν ως την Νάπολη της Ιταλίας όμως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ονειρικά τελικά. Αναγκάστηκαν να καθαρίζουν σπίτια και να ζουν πολύ φτωχικά, μέχρι που μια μέρα ο πατέρας μας είχε έρθει από την Αίγυπτο σε ένα επαγγελματικό ταξίδι όπου και συνάντησε τη μαμά. Εκείνος νέος και δυναμικός. Εκείνη στην ηλικία του και εκθαμβωτικά όμορφη. Αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Έμειναν μαζί στην Ιταλία”. Η Τάνια απορημένη την ρώτησε: “Γιατί άφησε την πλούσια ζωή στην Αίγυπτο για την Ιταλία;” Η Ανίτα μη έχοντας μιαν απάντηση, αγκάλιασε την αδερφή της σφιχτά.
Ο γάμος του ερωτευμένου ζευγαριού στην Ιταλία έφερε σύντομα μια γλυκύτατη κορούλα, ήταν η Ανίτα. Οι δυο νέοι αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στην Ανίτα που θέλησαν να μεγαλώσει πλουσιοπάροχα στην γραφική Νάπολη. Οι δυο τους είχαν γίνει ένα με την τοπική κοινωνία και οι προοπτικές για τους δυο τους ήταν οι καλύτερες. Σύντομα η Ανίτα επισκέφθηκε την Ρωσία με τους γονείς της. Έμαθε πολλά για την καταγωγή της και ο ενθουσιασμός της την έφερε να μάθει και την τοπική γλώσσα από τη μητέρα της. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε που η μικρή Ανίτα διέπρεπε στο σχολείο και τις σπουδές της στο μπαλέτο.
Η ευημερία της οικογένειας όμως πέρασε μια σημαντική κρίση λίγο αργότερα, όταν η γιαγιά της Ανίτας αρρώστησε βαριά και η μητέρα της ήταν συνεχώς στο νοσοκομείο περιθάλποντάς την. Οι αντοχές του πατέρα της μάλλον δεν ήταν αρκετές κι έτσι σύντομα άρχισε να πιέζει την σύζυγό του που έλειπε πολλές ώρες απ' το σπίτι. Εκείνη δεν μπορούσε να διανοηθεί τις απαιτήσεις του άντρα της κι οι κόντρες στο σπίτι άρχισαν να γίνονται συχνό φαινόμενο, ποτέ όμως δεν την κράτησαν μακριά απ' το νοσοκομείο.Η Ανίτα όταν έλεγε τα παραπάνω στην μικρή της αδερφή κατέληγε πάντα να ξεσπά σε λυγμούς, τελειώνοντας απότομα την ιστορία: «τότε φτάσαμε στην Πολωνία. Ήταν το μόνο οικονομικό νοσοκομείο που δεχόταν για καιρό τη γιαγιά μας. Η γιαγιά όμως πέθανε και η μαμά δεν άντεξε τον καημό. Δεν τα κατάφερε. Ο μπαμπάς σου είπα. Είχε ένα εργατικό ατύχημα και σκοτώθηκε μετά από λίγα χρόνια. Εσύ, ήσουν η ανάπαυλα πολλών μαρτυρικών γεγονότων για την οικογένειά μας». Η Τάνια ήταν αρκετά μεγάλη αυτή τη φορά και μάλλον που δεν υιοθέτησε την εκδοχή της αδερφής της. Μάλιστα ένοιωθε πως όλα ήταν με το μέρος της. Η Ανίτα δούλευε περισσότερες ώρες λόγω Χριστουγέννων και η Τάνια είχε δύο ολόκληρες εβδομάδες για να βεβαιωθεί για τα γεγονότα. Θα εξακρίβωνε τα λεγόμενα της ιστορίας από πρώτο χέρι.
Η Τάνια δεν έχασε χρόνο και πήγε στο ταξιδιωτικό γραφείο που εργαζόταν η αδερφή της. Σήμερα η Ανίτα βρισκόταν στο αεροδρόμιο για να παραλάβει τουρίστες. Με θάρρος και άνεση χαιρέτισε τους υπαλλήλους φτάνοντας στο γραφείο της Εντίτας «Ήρθα να πάρω τα εισιτήρια. Δεν κρατιέμαι για το ταξίδι αυτό».
- «Ποίο ταξίδι» αποκρίθηκε με απορία η Εντίτα.
- «Δεν έκλεισε το εισιτήριο; Δε σου είπε; Πάω στην Νάπολη για τις διακοπές μου. Θα επισκεφθώ συγγενείς μας»
- «Αλήθεια; Μα, δεν μου είπε κάτι» είπε αιφνιδιασμένη εκείνη.
- «Αχ! Δεν πειράζει. Έχει τόσα στο κεφάλι της. Μου είπε για την πτήση που φεύγει απόψε. Κόψε το εισιτήριο και μην της το πεις. Θα αισθανθεί πολύ άσχημα που το ξέχασε».
- «Η πτήση σου είναι 19:30. Καλύτερα να βιαστείς. Καλά να περάσεις μικρή μου» ψιθύρισε περήφανα δίνοντάς της τα εισιτήρια.
- «Σ' ευχαριστώ πολύ! Γεια!» φώναξε η Τάνια και όπως το σκέφτηκε έτσι κι έγινε. Κατάφερε να κοροϊδέψει τους πάντες κι έφυγε μόνη της και με εφόδιο λίγα ιταλικά και τις ιστορίες της Ανίτας, για την Νάπολη!
- «Ποίο ταξίδι» αποκρίθηκε με απορία η Εντίτα.
- «Δεν έκλεισε το εισιτήριο; Δε σου είπε; Πάω στην Νάπολη για τις διακοπές μου. Θα επισκεφθώ συγγενείς μας»
- «Αλήθεια; Μα, δεν μου είπε κάτι» είπε αιφνιδιασμένη εκείνη.
- «Αχ! Δεν πειράζει. Έχει τόσα στο κεφάλι της. Μου είπε για την πτήση που φεύγει απόψε. Κόψε το εισιτήριο και μην της το πεις. Θα αισθανθεί πολύ άσχημα που το ξέχασε».
- «Η πτήση σου είναι 19:30. Καλύτερα να βιαστείς. Καλά να περάσεις μικρή μου» ψιθύρισε περήφανα δίνοντάς της τα εισιτήρια.
- «Σ' ευχαριστώ πολύ! Γεια!» φώναξε η Τάνια και όπως το σκέφτηκε έτσι κι έγινε. Κατάφερε να κοροϊδέψει τους πάντες κι έφυγε μόνη της και με εφόδιο λίγα ιταλικά και τις ιστορίες της Ανίτας, για την Νάπολη!
Εκείνο το βράδυ η Ανίτα γύρισε κατάκοπη στο σπίτι χωρίς να βρει την αδερφή της εκεί. Πανικοβλήθηκε αμέσως. Πήρε μερικά τηλέφωνα φίλες της όμως καμιά δεν ήξερε τίποτα. Σκέφτηκε να πάρει την αστυνομία, όμως δεν τόλμησε. Δεν έκλεισε μάτι εκείνο το βράδυ και το πρωί πήγε στη δουλειά. Ήταν φανερό πως κάτι άσχημο την απασχολούσε κι έτσι διστακτικά η Εντίτα της είπε: «Ανησυχείς που λείπει. Πρώτη φορά μόνη της;»
- «Τι είναι αυτά που λες; Πως ξέρεις πως λείπει; Και που είναι;» Η Τάνια φώναξε με τρεμάμενη φωνή. Όταν η Εντίτα της εξήγησε τι ακριβώς συνέβη, εκείνη δεν έχασε χρόνο και έκλεισε εισιτήρια για την πρώτη διαθέσιμη πτήση που ήταν την άλλη μέρα.
- «Τι είναι αυτά που λες; Πως ξέρεις πως λείπει; Και που είναι;» Η Τάνια φώναξε με τρεμάμενη φωνή. Όταν η Εντίτα της εξήγησε τι ακριβώς συνέβη, εκείνη δεν έχασε χρόνο και έκλεισε εισιτήρια για την πρώτη διαθέσιμη πτήση που ήταν την άλλη μέρα.
Στο μεταξύ η Τάνια τα είχε καταφέρει περίφημα. Βρήκε στοιχεία για τους 
γονείς της και μάλιστα με τρόμο διαπίστωσε πως η μητέρα της είχε πεθάνει εκεί τρία χρόνια πριν γεννηθεί η ίδια! Βρήκε επίσης πως η γιαγιά της είχε πεθάνει εκεί νωρίτερα. Αν ήταν όλα έτσι, τότε πότε γεννήθηκε η ίδια; Είναι πιο μεγάλη απ' ότι το πιστοποιητικό της γράφει στην Πολωνία; Και γιατί η οικογένεια της βρέθηκε εκεί; Στο Δημοτολόγιο η Ανίτα ήταν κανονικά πολιτογραφημένη, όμως η Τάνια ήταν σαν να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Μα πως; Η έρευνα της επίσης, έδειξε πως ο πατέρας της δεν είχε πεθάνει. Όχι στην Νάπολη τουλάχιστον. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γυρίσει πίσω. Βγαίνοντας απ' το Δημοτολόγιο αντίκρισε τρία περιπολικά της αστυνομίας και την αδερφή της με τρόμο να την κοιτά.
γονείς της και μάλιστα με τρόμο διαπίστωσε πως η μητέρα της είχε πεθάνει εκεί τρία χρόνια πριν γεννηθεί η ίδια! Βρήκε επίσης πως η γιαγιά της είχε πεθάνει εκεί νωρίτερα. Αν ήταν όλα έτσι, τότε πότε γεννήθηκε η ίδια; Είναι πιο μεγάλη απ' ότι το πιστοποιητικό της γράφει στην Πολωνία; Και γιατί η οικογένεια της βρέθηκε εκεί; Στο Δημοτολόγιο η Ανίτα ήταν κανονικά πολιτογραφημένη, όμως η Τάνια ήταν σαν να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Μα πως; Η έρευνα της επίσης, έδειξε πως ο πατέρας της δεν είχε πεθάνει. Όχι στην Νάπολη τουλάχιστον. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γυρίσει πίσω. Βγαίνοντας απ' το Δημοτολόγιο αντίκρισε τρία περιπολικά της αστυνομίας και την αδερφή της με τρόμο να την κοιτά. Η Ανίτα αντίκρισε την Τάνια και με δάκρυα ανακούφισης την χαστούκισε στο μάγουλο αγκαλιάζοντάς την. «Τι νόμιζες πως έκανες; Παραλίγο να σε χάσω και κόντευα να τρελαθώ».
- «Σου ζητώ συγγνώμη, μα βρήκα πράγματα για τα οποία έχω ανάγκη να μάθω» της είπε πολύ ψύχραιμα η Τάνια.
- «Σου ζητώ συγγνώμη, μα βρήκα πράγματα για τα οποία έχω ανάγκη να μάθω» της είπε πολύ ψύχραιμα η Τάνια.
Την ίδια μέρα οι δυο τους πήραν το αεροπλάνο της επιστροφής. Στη διαδρομή, φοβισμένη ακόμα από τον παραλίγο χαμό της μικρής, η Ανίτα υπέκυψε κι άρχισε να εξομολογείται μια τρομακτική ιστορία. «Πραγματικά η γιαγιά μας ήταν άρρωστη και η μαμά μας παραμελούσε το σπίτι για να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Ο πατέρας ήταν εξαγριωμένος με τη στάση της μητέρας και άρχισε να πίνει. Σχεδόν κάθε βράδυ ήταν μεθυσμένος όμως κανείς δεν του έλεγε τίποτα. Η μαμά ήταν στο νοσοκομείο κι εγώ πολύ φοβισμένη για να τα βάλω μαζί του. Μέχρι που ένα βράδυ εκείνος ήρθε στο δωμάτιο μου και με βίασε. Με ανάγκασε να μην πω πουθενά τίποτα. Απείλησε για τη ζωή της μαμάς. Το σκηνικό εξακολουθούσε σχεδόν κάθε νύχτα. Σε λίγες εβδομάδες διαμαρτυρόμουν ότι πονούσε η κοιλιά μου και η μαμά με πήρε μαζί της στο νοσοκομείο όπου με εξέτασαν και βρήκαν ότι είμαι έγκυος. Στην ηλικία των 12. Έβαλα τα κλάματα και αναγκάστηκα να ομολογήσω τα πάντα στη μαμά. Γυρίσαμε σπίτι το βράδυ και εκείνη επιτέθηκε στον πατέρα. Αυτός έβγαλε έναν σουγιά που κουβαλούσε παντού μαζί του και τον έμπηξε στο στήθος της. Η μαμά πέθανε αμέσως και η αστυνομία δεν άργησε. Την είχαν καλέσει οι γείτονες λόγω της φασαρίας που άκουγαν. Ο πατέρας είχε προλάβει να με αρπάξει και κατευθύνθηκε για το αεροδρόμιο. Θυμάμαι πως ρώτησε προς τα πού πήγαινε η πρώτη πτήση και σε λίγα λεπτά ήμασταν στο αεροπλάνο με κατεύθυνση την Πολωνία. Φτάνοντας η αστυνομία συνέλαβε εκείνον κι εγώ μπήκα για λίγο καιρό σε ίδρυμα που φιλοξενούσε και της δυο μας μέχρι που βρήκα μόνη μου δουλειά και φύγαμε. Είμαι η μητέρα σου» Οι δυο τους κοιταζόντουσαν σε μια λίμνη από δάκρυα.
Όταν έφτασαν, η Τάνια ζήτησε να δει τον πατέρα τους. Η Ανίτα της εξήγησε πως είναι δικαίωμά της να τον δει απλά αυτή δεν θα την συνόδευε. Πραγματικά η Τόνια πήγε στις φυλακές όπου και τον συνάντησε. Ήταν ένας καλοδιατηρημένος τύπος με μελαμψό δέρμα. «Με λένε Τόνια και είμαι κόρη και αδερφή της Ανίτας» του συστήθηκε ψυχρά.
- «Δεν ξέρω αν η συγγνώμη είναι αυτό που θες να ακούσεις, όμως εγώ είμαι ένας άλλος άνθρωπος σήμερα. Πλέον μόνο ο Θεός κι εσείς μπορείτε να με συγχωρέσετε» απολογήθηκε έχοντας ασπρίσει απ' την τρομάρα του.
- «Γι' αυτό ήρθα. Θέλω να σε συγχωρήσω. Το ίδιο και η Ανίτα. Θέλω να περάσουμε μερικές εορταστικές μέρες μαζί» απάντησε με νάζι η Τόνια.
- «Τότε θα φροντίσω να πάρω μερικές μέρες άδειας. Μετά από σχεδόν 16 χρόνια δικαιούμαι».
- «Τέλεια! Θα περάσω να σε πάρω αύριο την ίδια ώρα» δήλωσε ενθουσιασμένη η Τάνια και έφυγε.
- «Δεν ξέρω αν η συγγνώμη είναι αυτό που θες να ακούσεις, όμως εγώ είμαι ένας άλλος άνθρωπος σήμερα. Πλέον μόνο ο Θεός κι εσείς μπορείτε να με συγχωρέσετε» απολογήθηκε έχοντας ασπρίσει απ' την τρομάρα του.
- «Γι' αυτό ήρθα. Θέλω να σε συγχωρήσω. Το ίδιο και η Ανίτα. Θέλω να περάσουμε μερικές εορταστικές μέρες μαζί» απάντησε με νάζι η Τόνια.
- «Τότε θα φροντίσω να πάρω μερικές μέρες άδειας. Μετά από σχεδόν 16 χρόνια δικαιούμαι».
- «Τέλεια! Θα περάσω να σε πάρω αύριο την ίδια ώρα» δήλωσε ενθουσιασμένη η Τάνια και έφυγε.
Την επόμενη ημέρα πήγε πραγματικά στις φυλακές όπου και υπέγραψε 
την άδειά του ως κόρη του. Για πολύ ώρα περπάτησαν στο παρκάκι εκεί κοντά ώσπου έφτασαν στο δάσος. «Θέλω να μιλήσουμε πολύ πριν σχολάσει η Ανίτα και βρεθούμε όλοι μαζί» του ζήτησε και συνέχισαν να περπατούν μέσα στα πυκνά δέντρα. Εκείνος έδειχνε ευδιάθετος και ξέγνοιαστος και παρά τις πρώτες στιγμές αμηχανίας, της μιλούσε συνέχεια. Ξάφνου η Τάνια σταμάτησε να περπατά δείχνοντας ότι πρόσεχε αυτά που της έλεγε, όμως με μια απότομη κίνηση έβγαλε ένα μεγάλο μαχαίρι που είχε πάρει απ' την κουζίνα και το κάρφωσε στην καρδιά του. Το μόνο που ακολούθησε ήταν μια ανταλλαγή στο βλέμμα τους και η Τάνια έφυγε.
την άδειά του ως κόρη του. Για πολύ ώρα περπάτησαν στο παρκάκι εκεί κοντά ώσπου έφτασαν στο δάσος. «Θέλω να μιλήσουμε πολύ πριν σχολάσει η Ανίτα και βρεθούμε όλοι μαζί» του ζήτησε και συνέχισαν να περπατούν μέσα στα πυκνά δέντρα. Εκείνος έδειχνε ευδιάθετος και ξέγνοιαστος και παρά τις πρώτες στιγμές αμηχανίας, της μιλούσε συνέχεια. Ξάφνου η Τάνια σταμάτησε να περπατά δείχνοντας ότι πρόσεχε αυτά που της έλεγε, όμως με μια απότομη κίνηση έβγαλε ένα μεγάλο μαχαίρι που είχε πάρει απ' την κουζίνα και το κάρφωσε στην καρδιά του. Το μόνο που ακολούθησε ήταν μια ανταλλαγή στο βλέμμα τους και η Τάνια έφυγε. Το ίδιο βράδυ είχε ήδη μαγειρέψει στην Ανίτα όταν γύρισε από τη δουλειά και βάζοντας μουσική απολάμβαναν το δείπνο τους, όταν το κουδούνι χτύπησε. Η Ανίτα άνοιξε και η δύο αστυνομικοί εισέβαλαν απότομα μέσα βγάζοντας χειροπέδες τις οποίες περνούσαν στα χέρια της ενώ έλεγαν: «Είστε η Ανίτα Αλ Ζίρι, κόρη του Μάχουτ Αλ Ζίρι; Συλλαμβάνεστε για την δολοφονία του πατέρα σας». Η Ανίτα δεν αντιστάθηκε και ψύχραιμα έκλεισε το μάτι στην Τάνια.
Η Ανίτα θυσιάστηκε για την κόρη της και καταδικάστηκε αυτή σε ισόβια. Οι δυο τους βλεπόντουσαν συνέχεια στα επισκεπτήρια για χρόνια. Μια χριστουγεννιάτικη μέρα η Τάνια δεν πήγε και η Ανίτα παραξενεύτηκε. Την επόμενη μέρα το μυστήριο έλυσε η Εντίτα «Μην δείξεις αδύναμη. Η Τάνια βρέθηκε χθες κρεμασμένη στο δάσος» της είπε δίνοντάς της την εφημερίδα που την είχε στις πρώτες σελίδες με τίτλο: «Χριστούγεννα, σε λάθος τόπο, από λάθος άνθρωπο».
καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από ixnos2
Εμείς οι bloggers δεν πρέπει να τους ξεχνάμε. Χρόνια πολλά
Μην τους ξεχνάμε. Αύριο μπορεί κάποιος από εμας να είναι στην θέση τους
Πλατεία Κλαυθμώνος, Μια βραδιά στο λούκι… με τους .αστεγους..
Μεγαλώνει η «στρατιά» των αστέγων από άνεργους νέους
Στα στέκια των αστέγων -
Νέα γενιά αστέγων... με πτυχίο
Αλληλεγγύη σε άστεγους
ΣΤΑ ΣΤΕΚΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ …ΟΙ «ΝΕΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ «ΠΑΛΙΟΙ» ΣΤΑ ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΑ
Ελλάς, Ελλήνων... αστέγων
Οι μοναχικές γιορτές των αστέγων της πρωτεύουσας
11.000 άστεγοι στην Αθήνα
Η άλλη Αθήνα - Η Αθήνα που ΔΕΝ θέλουμε να ξέρουμε...
η καταχώρηση συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από ixnos2
Εμείς οι bloggers δεν πρέπει να τους ξεχνάμε. Χρόνια πολλά
Μην τους ξεχνάμε. Αύριο μπορεί κάποιος από εμας να είναι στην θέση τους
Πλατεία Κλαυθμώνος, Μια βραδιά στο λούκι… με τους .αστεγους..
Μεγαλώνει η «στρατιά» των αστέγων από άνεργους νέους
Στα στέκια των αστέγων -
Νέα γενιά αστέγων... με πτυχίο
Αλληλεγγύη σε άστεγους
ΣΤΑ ΣΤΕΚΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ …ΟΙ «ΝΕΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ «ΠΑΛΙΟΙ» ΣΤΑ ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΑ
Ελλάς, Ελλήνων... αστέγων
Οι μοναχικές γιορτές των αστέγων της πρωτεύουσας
11.000 άστεγοι στην Αθήνα
Η άλλη Αθήνα - Η Αθήνα που ΔΕΝ θέλουμε να ξέρουμε...
η καταχώρηση συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΟΠΑΠ)
229. ΓΑΝΔΗ - ΚΛΑΜΠ ΜΠΡΙΖ (1)
231. ΑΝΤΕΡΛΕΧΤ - ΛΙΡΣ (1)
δελτίο: 0 :[ προβλέψεις: 2
229. ΓΑΝΔΗ - ΚΛΑΜΠ ΜΠΡΙΖ (1)
231. ΑΝΤΕΡΛΕΧΤ - ΛΙΡΣ (1)
δελτίο: 0 :[ προβλέψεις: 2
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)