Καληνωρίσματα. Το αεροδρόμιο είναι μια μικρή κοινωνία πολιτών. Δεν έχει σημασία η φυλή, η ηλικία, οι πολιτικές πεποιθήσεις ή η μόρφωση. Στον χώρο αυτό θα εντοπίσει κανείς πολίτες του κόσμου στην αποθέωση της παγκοσμιοποίησης.
Από μικρός βρίσκομαι στα αεροδρόμια. Η χάρη μου έχει αντικρύσει αυτό
στο Ελληνικό, στα Σπάτα, στο Ηράκλειο, τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα μα και στις Νέα Υόρκη, New Jersey, Φρανκφούρτη, Λονδίνο, Παρίσι, Κοπεγχάγη. Άλλα πιο μεγάλα ή πιο πολυτελή από τα υπόλοιπα, όμως στην φιλοσοφία η διαφορά είναι μηδαμινή και το συμπέρασμα ένα: Κάθε αεροδρόμιο είναι μια μικρή κοινωνία προσωρινών κατοίκων που αν όλα πάνε καλά, κανείς δεν πρόκειται να κοιμηθεί εκεί το βράδυ. Και η ιστορία συνεχίζεται. Κάθε ταξιδευτής κουβαλά μαζί του μια μικρή ιστορία. Παρατηρώντας κανείς σε μια αίθουσα αναμονής θα διαπιστώσει το ζευγάρι που χωρίζει και… δάκρυα να τρέχουν, όμως λίγο πιο πέρα ένα μια οικογένεια σμίγει ξανά και το δάκρυ είναι χαράς. Έχουν ήδη φύγει οι βιαστικοί με τον χαρτοφύλακα γιατί το ταξίδι γι’ αυτούς είναι ένας τρόπος να τελειώσει μια ακόμα επαγγελματική εκκρεμότητα. Ένας νεαρός κρατά στις αποσκευές του έναν σάκο παραλλαγής, βέβαια, πήρε άδεια από τον στρατό και λίγο πιο κάτω μια οικογένεια μουσουλμάνων σκυθρωποί κρύβουν το πρόσωπό τους γιατί το κράτος τους απελαύνει. Πίσω στην πατρίδα. Πατρίδα έγραψα; Μα βέβαια από δω θα περάσει ο ανυπόμονος νέος που ξεκίνησε για σπουδές στο εξωτερικό. Η εμπειρία μου λέει πως ίσως να μην επιστρέψει ποτέ. Επιστρέφει όμως ο μεσήλικας με την οικογένεια του που δικαιούται επιτέλους ολιγοήμερες διακοπές στην πατρίδα. Να γνωρίσουν τα παιδιά του που μεγάλωσε ο μπαμπάς!
Οι ιστορίες αυτές δεν έχουν τέλος. Αραγμένος σε μια γωνιά διακρίνω το πρόσωπο του καθενός, τα ρούχα του, τις αποσκευές του, τον τρόπο που περπατά και πλάθω μιαν ολόκληρη ιστορία για το μέρος που αφήνει πίσω του και αυτό στο οποίο θα φτάσει σε λίγες ώρες. Ξέρετε, ποτέ δεν (με) ενδιαφέρει η τρέχουσα στιγμή. Πάντοτε φαντάζομαι το παρελθόν και το μέλλον, λίγο πριν μπει στο αεροδρόμιο και αμέσως μετά που θα βγει.
Τι κάνει αυτό ένα αεροδρόμιο; Μα, έναν χώρο ουδέτερο, διάφανο, που δεν ανήκει σε κάποια χώρα. Ναι, όταν είμαι στο αεροδρόμιο της Αθήνας δεν αισθάνομαι πως βρίσκομαι στην Ελλάδα. Είμαι εκεί, ακριβώς πάνω στην συνοριακή γραμμή με προορισμό το…
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ :[
Τέσσερα κράτη με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά και την ίδια στιγμή πολλά κοινά μεταξύ τους. Ας αρχίσουμε με αυτά. Το Ισραήλ, η τουρκία και η Ελλάδα αποτελούν άριστους συμμάχους των ΗΠΑ, μιας υπερδύναμης η οποία βασίζεται στις τρεις αυτές χώρες εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης κυρίως. Την ίδια στιγμή, σήμερα, μετά από διακυμάνσεις και σχέσεις που πέρασαν πολλά στάδια μέσα στους αιώνες, οι χώρες αυτές μεταξύ τους έχουν πολύ ιδιαίτερες σχέσεις.
άγνωστου υλικού. Της Γραφίνης. Η γραφίνη είναι τελικά το πιο ελαφρύ και ανθεκτικό υλικό που υπάρχει στον πλανήτη. Η χρησιμοποίησή της όμως εξάγει ένα επιπλέον συμπέρασμα. Το ότι είναι και εξαιρετικά ευέλικτη κάτι το οποίο είναι μάλλον οξύμωρο με τα σημερινά δεδομένα. Κι όμως η γραφίνη καταφέρνει να συνδυάζει και τα δύο. Άλλωστε το κριτήριο στην ανθεκτικότητα ενός υλικού είναι σχετική. Για παράδειγμα όλοι γνωρίζουμε πως ο ιστός της αράχνης είναι από τα πιο δυνατά υλικά, εντούτοις σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το σκοινί. Η εξέταση είναι κατά περίπτωση και κατά συνθήκες. Έτσι και η γραφίνη θεωρητικά δεν είναι πιο ανθεκτική από το διαμάντι, όμως τείνει να θεωρηθεί πιο χρήσιμη. 
στο Ελληνικό, στα Σπάτα, στο Ηράκλειο, τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα μα και στις Νέα Υόρκη, New Jersey, Φρανκφούρτη, Λονδίνο, Παρίσι, Κοπεγχάγη. Άλλα πιο μεγάλα ή πιο πολυτελή από τα υπόλοιπα, όμως στην φιλοσοφία η διαφορά είναι μηδαμινή και το συμπέρασμα ένα: Κάθε αεροδρόμιο είναι μια μικρή κοινωνία προσωρινών κατοίκων που αν όλα πάνε καλά, κανείς δεν πρόκειται να κοιμηθεί εκεί το βράδυ. Και η ιστορία συνεχίζεται. Κάθε ταξιδευτής κουβαλά μαζί του μια μικρή ιστορία. Παρατηρώντας κανείς σε μια αίθουσα αναμονής θα διαπιστώσει το ζευγάρι που χωρίζει και… δάκρυα να τρέχουν, όμως λίγο πιο πέρα ένα μια οικογένεια σμίγει ξανά και το δάκρυ είναι χαράς. Έχουν ήδη φύγει οι βιαστικοί με τον χαρτοφύλακα γιατί το ταξίδι γι’ αυτούς είναι ένας τρόπος να τελειώσει μια ακόμα επαγγελματική εκκρεμότητα. Ένας νεαρός κρατά στις αποσκευές του έναν σάκο παραλλαγής, βέβαια, πήρε άδεια από τον στρατό και λίγο πιο κάτω μια οικογένεια μουσουλμάνων σκυθρωποί κρύβουν το πρόσωπό τους γιατί το κράτος τους απελαύνει. Πίσω στην πατρίδα. Πατρίδα έγραψα; Μα βέβαια από δω θα περάσει ο ανυπόμονος νέος που ξεκίνησε για σπουδές στο εξωτερικό. Η εμπειρία μου λέει πως ίσως να μην επιστρέψει ποτέ. Επιστρέφει όμως ο μεσήλικας με την οικογένεια του που δικαιούται επιτέλους ολιγοήμερες διακοπές στην πατρίδα. Να γνωρίσουν τα παιδιά του που μεγάλωσε ο μπαμπάς!
