Καληνωρίσματα. Πάει καιρός που ως φοιτητής, ένας καθηγητής σε ένα μάθημα διοίκησης μας έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε έξω απ’ την αίθουσα, έξω απ’ το κτίριο στον προαύλιο χώρο του γκαζόν όπου και κάτσαμε όλοι οκλαδόν (παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό και ίσως ενόχληση) και το μάθημα έγινε εκεί. Το βρήκα παράξενο όμως αργότερα έμαθα ότι σε κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα αυτή η μέθοδος διδασκαλίας χρησιμοποιείται συχνά.
Τα σχολεία στην Ελλάδα όχι μόνο δεν περιλαμβάνουν ωραίους κήπους, μεγάλες εκτάσεις από πράσινο ή ωραία θέα στη θάλασσα και το βουνό, αλλά σίγουρα η αισθητική τους μέσα στις τάξεις είναι και πολύ χειρότερη. Οι καθηγητές συχνά δεν αντιλαμβάνονται ή συχνά δεν μπορούν να αντιληφθούν πως μικρές αλλαγές, λεπτομέρειες στην διδακτική τους, μπορούν να αποφέρουν πολλά κέρδη όπως το ενδιαφέρον των μαθητών, η εμπιστοσύνη και η ανάπτυξη μιας πιο ιδιαίτερης σχέσης. Άλλωστε θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Ο καθηγητής δεν είναι (μόνο) δημόσιος υπάλληλος, αλλά διδάσκαλος και παιδαγωγός. Αυτήν την δεύτερη ιδιότητα όμως οι ίδιοι οι καθηγητές την έχουν αποβάλλει και σε σύντομο χρονικό διάστημα τους ακολουθούν και οι νέοι συνάδελφοί τους. Καθησυχάζουν στην μονιμότητά της θέσης τους; Σίγουρα ο νόμος που προωθείται και περιλαμβάνει αξιολογήσεις στους εκπαιδευτικούς θα αλλάξει πολύ απ’ την νοοτροπία τους. Γιατί σίγουρα κι αυτοί φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην κατάσταση της Παιδείας σήμερα.
Σε πρόσφατο ταξίδι στο Παρίσι είχα την τύχη να βιώσω μια ανατριχιαστική εικόνα στο μουσείο του Λούβρου. Είναι η εικόνα που βλέπετε εδώ. Ο δάσκαλος δημοτικού είχε φέρει τα παιδιά στο μουσείο (τα παιδιά μπαίνουν δωρεάν) και αφιέρωσαν το μάθημα σε αίθουσες τέχνης. Το μάθημα δεν ήταν ιστορικό ή πολιτικό. Αφορούσε τα εικαστικά κι όπως αργότερα ρώτησα και μου εξήγησε ο δάσκαλος, το συγκεκριμένο μάθημα είχε να κάνει με τα χρώματα! Μου κόπηκαν τα γόνατα. Η μόνη συσχέτιση που είχαν τα χρώματα στο μάθημα των Καλλιτεχνικών όταν εγώ ήμουν σχολείο, ήταν για το αν ξεχάσαμε τις μπογιές οπότε και θα τιμωρούμασταν…
Το μάθημα μπορεί να γίνει σε αρχαιολογικούς χώρους, σε κινηματογράφους, σε πάρκα, σε βιβλιοθήκες, στο πεζοδρόμιο ενός πολυσύχναστου δρόμου, σε ένα εμπορικό κέντρο, σε ένα νοσοκομείο, γηροκομείο, εργοστάσιο και η λίστα ανάλογα με το αντικείμενο του μαθήματος είναι ανεξάντλητη. Φαντασία και διάθεση χρειάζεται μονάχα. Εσείς σε ποιό σχολείο θα θέλατε να είστε σήμερα;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΓΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ή ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ :[
ετοιμάζεστε για το ενδεχόμενο αυτό. Θεωρείτε πως είναι πολύ μακριά; Όχι όμως και ένας καλλιτέχνης που εκθέτει στην Γαλλία ένα ιδιαίτερο δημιούργημα που αποτελείται από ξύλο, ατσάλι και άλλα ανθεκτικά υλικά με τα οποία δημιούργησε ένα φορητό σπίτι με τη λειτουργία του καταφυγίου στο οποίο υπάρχουν μέσα ένα πρόχειρο κρεβάτι, ένας πάγκος και μια τουαλέτα. Το καταφύγιο αυτό μπορεί να διασφαλίσει την επιβίωση του ανθρώπου μέσα από φυσικές καταστροφές, τρομοκρατικές ενέργειες και άλλες επιθέσεις. Μπορεί όπως βλέπετε από τις εικόνες, το θέαμα να μην είναι ελκυστικό, αλλά σε τέτοιες στιγμές, θες απλά να ζήσεις!
βγαίνοντας από το καταφύγιο, αλλά η διαμονή μας σε αυτό. Τι ανέσεις θα θέλαμε πραγματικά να έχουμε ενώ απ’ έξω γίνεται “χαλασμός Κυρίου”; Παράθυρα; Κακή ιδέα. Διαδίκτυο; Προφανώς οι τηλεπικοινωνίες θα έχουν “πέσει”. Ηλεκτρισμός; Διασκέδαση; Επικοινωνία; Είναι όλα ζητήματα που φυσικά ποικίλουν ανάλογα με το είδος των ανθρώπων, την φιλοσοφία τους, τη διάρκεια παραμονής τους εκεί.
