Υπάρχουν στιγμές σε αυτήν την ζωή που σε συγκλονίζουν. Στιγμές που διασπάται η δομή της τέλεια πλασμένης βασανιστικής σου ρουτίνας μόνο και μόνο επειδή κάτι τόσο τρανταχτό συνέβη.
Αυτό, μπορεί να είναι από ένας μεγάλος έρωτας -ξέρετε, από αυτούς που όταν έρχονται ο χρόνος σταματά, καμιά φορά κι η πείνα και όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο παράλληλα- μέχρι ένα μεγάλο πένθος.
Λυπάμαι που σήμερα θα μιλήσω για το δεύτερο. Το πένθος είναι μία κατάσταση, ένα status που θα έλεγε και η διεθνής αυτή λέξη. Είναι κάτι αντίθετο από αυτό που λέμε, "είμαι στα χάι μου", χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι "είμαι high" στην παραγματικότητα σημαίνει ότι έχω πιει την δόση μου και ζω στιγμές ευφορίας.
Έτσι και το πένθος, είναι διακαναλικό. Κάποιος πενθεί επειδή έχασε τον παππού του, την δουλειά του ή το αμάξι του. Το χειρότερο -και δεν το θίγουμε σήμερα- είναι να χάσεις το παιδί σου, αλλά πάλι κι αυτό μπορεί να μην σου προκαλέσει την ανάγκη να πενθήσεις, αν σε λένε ξέρω γω,
Πισπιρίγκου ή Δασκαλάκη. Το πένθος, μπορεί να είναι και συλλογικό. Αυτήν την περίοδο πενθεί όλος ο πλανήτης.
Η Ουκρανία σκοτώνεται, αλλά η Οικουμένη πεθαίνει. Είναι σα να λέμε, μια παράπλευρη απώλεια. Το θυμάστε αυτό; Όταν η βόμβα ξέφευγε του στόχου της, οι νεκροί που έπεφταν από αυτή είχαν τον τίτλο της "
παράπλευρης απώλειας". Το βάφτισαν έτσι και αποποιήθηκαν σχεδόν κάθε ευθύνης.
Σήμερα λοιπόν, η παράπλευρη απώλεια είναι το θέατρο στη Μαριούπολη, το βενζινάδικο στα Τρίκαλα, η θέρμανση στο Ρόζεμποργκ, το μαιευτήριο της Μαριούπολης, το σούπερ μάρκετ του Ντιτρόιτ, το τουριστικό γραφείο της Πάφου, η influencer της Αγίας Πετρούπολης. Το πένθος σήμερα είναι μεγάλο. Τόσο, όσο και οι συνέπειες αυτού του πολέμου. Και εκεί βλέπουμε το πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι Αμερικανοί. Αποφασίζουν να κάνουν ένα πόλεμο, να σκοτώσουν μερικές εκατοντάδες και το πολύ-πολύ να ζοριστούν μερικοί πολεμικοί ανταποκριτές που μοχθούν για να μας μάθουν στον χάρτη που γίνεται ο πόλεμος. Ο κακός ο Πούτιν, όμως αποφάσισε να κηρύξει έναν πόλεμο τόσο κοντά μας, που το πένθος έχει εξαπλωθεί από τις καρδιές, ως τις τσέπες μας.
Και αυτός ο πόλεμος, μας δίχασε. Ένας φίλος μου, με κατηγόρησε ως υποκριτή που καταδίκαζα έναν πόλεμο που σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι, ενώ πόλεμοι έγιναν και πιο πριν στην Ασία, την Αφρική και την Γιουγκοσλαβία. Οι Ρωμαίοι έλεγαν κάποτε, πως "τα γραπτά μένουν" και αυτός ο φίλος μου αναρωτιέμαι που να ήταν όταν εγώ διαδήλωνα κατά του πολέμου πριν 25 χρόνια, σε πλατείες, πορείες κι ύστερα έγραφα, σταματούσα ολάκερη την ροή του blog μου για να γράφω αποκλειστικά εναντίον του πολέμου. Ευτυχώς εσείς οι 2-3 (χιλιάδες) αναγνωστών που με ακολουθούσατε από τότε θα θυμάστε καλύτερα από εκείνον...
Έτσι και τώρα, που δεν είμαι τόσο ενεργός blogger, αποφάσισα να σταματήσω την δραστηριότητα μου στα social περιορίζοντας τις δημοσιεύσεις μου στην αντιπολεμική μου διάθεση. Μια, δυο, δέκα, εξήντα, εβδομήντα (μέρες). Ο πόλεμος συνεχίζεται κι εγώ ο έρμος δεν έχω με τι άλλα λόγια, εικόνες και μουσικές να τον καταδικάσω. Ξέμεινα από ιδέες και εμπνεύσεις κι έτσι κρατάω το πένθος μου, μόνο για την προσευχή μου, τα βράδια και τα πρωινά.
Έτσι, σταματάω από αύριο -Παρασκευή και 13- να ασχολούμαι με τον πόλεμο καθεαυτόν και επιστρέφω στην συνηθισμένη προκλητική μου δραστηριότητα για να καυτηριάσω καλύτερα το πένθος μου από την πλευρά των παράπλευρων απωλειών. Άλλωστε, ξέρω τόσο καλά να γίνομαι "ο κακός". Ξέρω τόσο καλά να βρίσκομαι στο στόχαστρο της "καθώς πρέπει" κοινωνίας που τόσο εύκολα καταδικάζει και περιθωριοποιεί τον άλλο επειδή κρίνει από αυτά που θα πρωτ' ακούσει ή από αυτόν που θα του κλαφτεί πιο ρεαλιστικά. Ξέρω να τιμωρούμαι, να κουβαλάω τις συνέπειες των αποφάσεων μου στην εσωτερική τσέπη του παλτού μου χωρίς να δείχνω πως έχω ανάγκη από οίκτο και εύνοια από καμιά πουτάνα κοινωνία.
Και επειδή αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει την ημέρα που θα πέσει η τελευταία σφαίρα/βόμβα, αλλά πολύ αργότερα, εγώ θα προσπαθήσω να μην χάσω καμία ευκαιρία να γίνω πιο προκλητικός, πιο επιθετικός, πιο περιθωριακός, ενάντια στα "θέλω" σας και στα νέα κοινωνικά πρότυπα, των όσων κακοποιούν γυναίκες και παιδιά, των πούστηδων και των χειραγωγών. Το ευκολότερο που έχετε να κάνετε είναι να με διαγράψετε, να με unfollowάσετε και να με ξεχάσετε. Αν πάλι, ψήνεστε για κόντρες, είστε δικοί μου. Stick around.
Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
